Welkom op de trouwblog van Mooiemam

 

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Operatie P

op .

Flinke Floris

Vandaag moet Floris onder narcose voor zijn 'pienel*'. Wegens erfelijkheid zat er namelijk niets anders op dan een circumcisie, aldus de specialist. Oké, hier moeten we ook nog door dit jaar. Een niet al te gezellig onderwerp, maar ik pen dit gauw neer voor ouders die hier ook mee te maken hebben.

Eerst en vooral praten we er niet al te veel over op voorhand, want het ventje moet niet te exact weten wat er gebeurt. Denk ik. Want zijn papa heeft er blijkbaar toch een soort tekeningetje bij gemaakt zodat Floris maar al te goed weet wat er gaat gebeuren. Slik. Ik kondig aan dat hij maandag niet naar school moet omdat hij een dagje naar het ziekenhuis moet. En van zodra hij wakker is, wacht er hem een mooi kado. We nemen ook Uno mee en dat spelen we voor hij naar de OK mag. Met een rustgevend middeltje wordt de kleine man wat slaperig. Uiteindelijk mag er één ouder mee tot hij in slaap is. Floris kiest mama en we rijden met de verpleegsters het bed tot in het operatiekwartier. Ik denk dat dit zo noemt omdat we er ook degelijk zolang staan wachten tot ze ons komen halen. De anesthesist zet hem een masker op en Floris begint reeds af te tellen van tien tot nul. Jammer genoeg gaat dit niet in tien tellen en begon hij wat angstig te worden. Perfect normaal want dat is de narcose die begint te werken. Just so one knows... 

Een dik half uur later rijden ze hem binnen in de kamer. En daar komt het ontwakingsproces (zucht). We hebben dit al eens meegemaakt, zie Operatie Tandjes van vorig jaar. Ongeveer een half uur huilt en jammert Floris en mag niemand hem aanraken. Alweer: perfect normaal gedrag sussen de verpleegsters ons. Die narcose doet gekke dingen. Achteraf weet hij hier niets meer van.
Na de uitwerking piept zijn traantjesgezicht boven het laken. Zijn infuus mag eruit, en tijdens die handeling (lees: naald uit zijn handje trekken) leiden we hem af met zijn welverdiende kado. Oef, een happy face. Even later mag hij stilaan wat water drinken. Als hij niet misselijk wordt, een hapje eten (pudding of een koek). Ik besef ondertussen dat ik zelf het ontbijt gemist heb en haal me in de cafetaria een duo sandwiches. Floris wil een hapje en eet zonder probleem die met kaas met veel smaak op. Volledig. Euhm... eetlust is een goed teken? ;)

De specialist passeert nog en geeft ons een foldertje met uitleg mee. Twee weken geen bad, geen warm water, niet sporten en 3x/dag zalf smeren. Floris is dolgelukkig dat hij 14 dagen op zijn luie krent mag zitten, de kadee.
Zalf aanbrengen moet met uiterste voorzichtigheid, maar lukt min of meer. Maar lieve deugd ik moet mezelf sterk houden. Dit ziet er zo verdomd pijnlijk uit! R.E.S.P.E.C.T. voor mijn kleine man. Hij houdt zich enorm sterk. De komende dagen doen we rustigaan en rust Fje goed uit. Na ongeveer twee weken is het zaakje goed en wel genezen en gaan we weer ploeteren in bad. Volgende week nog een controle en dan is dit hoofdstuk afgesloten, fjoew.

Nog een grappige anekdote, Mooiemam en Floris zouden anders niet bestaan ;)
In de kerstvakantie doen we wat uitjes in de stad voor kerstkado's en Floris kan het niet laten aan ie-der-een te vertellen over zijn pienel. En dat hij 2 weken niet meer mag sporten. 't Is zo'n babbelkous hahaha.

 

*Floris zijn taalvoutjes de dag van vandaag:

pienel ipv piemel
plameet ipv planeet
dinosauruns ipv dinosaurus (laten we het op dino houden, quoi)
laminaise ipv mayonaise (hij kan het juist zeggen maar weigert)
Netfelix ipv Netflix
#zalig

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Tooth or dare

op .

Tooth or dare

Beste Tandenfee,

Ik geef u graag mee dat er drukke tijden volgen.
Want terwijl de kleinste àlles tracht in zijn mondje te stoppen met melktand n°1 in de maak, verliest de grootste namelijk vandaag al zijn eerste exemplaar.

Floris vond 's middags op school dan eindelijk die onderste tand tussen zijn patatjes. Hij stond ook al een tijdje los en kon hem zelfs al horizontaal wiebelen met zijn tong. Toen ik hem gisteren voorstelde een bevorderlijk appeltje te eten, wou hij meteen de uitdaging aangaan. Maar nee hoor, uit angst voor pijn at hij de partjes met zijn kiezen op, hahaha. Enfin, het is dus zover. De tandarts spotte trouwens ook nog twee andere losstaande exemplaren. Dat belooft mooie foto's voor 2017 (gniffel)...

PS: vanavond slaapt Floris bij zijn papa; daar mag u dan eens diep in uw sacoche tasten :D

Groetjes,
Mooiemam

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Kadoverload

op .

Sint 2016


Het is weer zover: Floris gaat zijn jaarlijkse neiging tot spoiled brat weer ondergaan. Want de Sint komt... op 7 verschillende plaatsen. En dan is het Kerst... op 7 verschillende plaatsen. En iedereen zorgt meer dan 1 kadootje, dus make the count. Het gaat er zwaar over, en er valt jammer genoeg weinig aan te doen. Laatst liep ik in een speelgoedwinkel met Floris en ging elke rayon af. 'Wat wil je nog hebben, zoon?'. Erover, toch?

Nog iets anders: in een kind zijn hoofd kan deze vraag wel eens gaan passeren denk ik. Grote broer krijgt twee keer zoveel kadootjes. Net zoals op vakantie gaan. The perks of...? To be continued xx
#coparenting #issues

 

 

 

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Postnatale shizzle

op .

supermom

21 juli 2016, de officiële begindatum van mijn 'bevallingsrust'. Ahum. Een goeie drie maanden 'thuis', nog wel knal in de zomervakantie. Wat een gelukzak ben ik toch...
Het vloog voorbij, mijn verlof. Of ik ervan genoten heb? Wel, dàt is een verdomd dubbele vraag. Want jawel hoor, een kersverse baby is prachtig, en het feit dat Floris gezellig bij mij was de hele zomer kon niet beter getimed. Weet ook dat ik gelijk heb kennisgemaakt met het zogezegde 1+1=3 verhaal. Want de kunst is de baby de nodige aandacht te geven, maar niet te koste van grote broer. Lees: help.

Eerlijk gezegd vind ik dat ik dat enorm goed doe. De jongens zijn zodanig op elkaar afgestemd en Will krijgt meer knuffels, kusjes en aandacht van Floris dan van de rest van de wereld. Dus daar geef ik mezelf een pluim. Well done, mom.
Daar tegenover staat dan wel dat ik mezelf een tijdje iets teveel opzij heb gezet. En dat kreeg onverbiddelijk zijn uitwerking. De voormiddagen spendeerde ik aan feed/clean/poop/repeat voor Will en boterhamen smeren en tussendoor gezelschapspelletjes spelen met Floris zodat ik 's middags gefrustreerd wat koeken in mijn mond stopte om dan toch zeker voor 15u die douche in te springen. Allemaal in spoedtempo, want Will ging meer voor hazeslaapjes en hield zijn lange dut voor onze dagelijkse stadswandeling en Pokemonjacht en speeltuin met Floris. Lachen en genieten van het zonnetje, doen we.
Eenmaal september viel de zorg voor Floris tussen 9u en 15u30 weg en moest ik mijn organisatie stilletjes op punt stellen. Immers, de schooltas moet klaar. Tandjes poetsen, wassen en ontbijt. En graag tijdig op school in net gewassen en gestreken kleren. Gelukt, elke dag opnieuw. Maar wanneer ik 's morgens na school thuiskwam, plofte ik in de zetel met Will en gingen we Netflix bingen. Ja hoor, even weg van de realiteit en gewoon lekker veilig thuis. Ik had soms huilbuien. Zomaar. Verloor met momenten mijn zelfvertrouwen. Stelde alles in vraag. Had angsten om mijn mannen te verliezen. Meed persoonlijk contact. Wou slapen, maar dat ging niet. De techniek slapen-wanneer-de-baby-slaapt ging voor mij niet zo op. Ik ben namelijk zo'n type dat overal werk ziet. Clean house, happy spouse (ofzoiets)? Hebben we intussen dan maar een poetsvrouw aangenomen. Een zekere verademing, dat wel. Maar los daarvan is er nog steeds de was en de plas, tijd spenderen met de kiddos en een gezonde maaltijd op tafel brengen. Niet zo'n onoverkomelijke opdracht, toch?

Op sommige momenten voor mij wel, lieve lezers. En dat deed me emotioneel geen deugd. In november begon ik opnieuw te werken en die eerste week ging ik weer stralen. Wat had ik dit gemist! En zo'n fijne collega's dat ik toch heb. Zo ging alles stilaan weer beter en intussen zijn we twee maanden verder. Stand van zaken? Ook weer zus en zo, want ik slaag er niet in elke avond iets fatsoenlijks te koken, wat ik bijzonder erg vind. Om 20u nog starten aan een maaltijd zie ik vaak als een hele hoge berg waar ik nog over moet. En die kracht is even zoek. Herkenbaar? Ik hoop het, want ik ben een happy mama hoor. Alleen nog steeds op zoek naar de juiste regelmaat en organisatie. Mijn werkpunt voor 2017. #fistpump

 

Gelijkgestemd? Volg mijn Pinterest-pagina Motherhood ;) #tip

 

 

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Een 7/8 broer

op .

Knoop het in uw oren, mannekes

Floris is een fiere grote broer. Tot op de dag van vandaag hebben we nog geen jaloezie ondervonden, wat ik eerlijk gezegd wél verwacht had. Hij is zo zorgzaam en doet niets liever dan baby Will te laten lachen. Allemaal erg leuk, maar er is ook een keerzijde...
Ongeveer halfweg mijn zwangerschap wilde Floris plots niet meer bij zijn papa slapen. Wetende dat dit in ons geval slechts twee dagen is op twee weken, deed geen deugd voor zijn papa en Katerine. Maar ook omi en opi kregen een njet, terwijl hij daar normaalgezien zo graag blijft logeren. Het argument van de kleine man was het volgende: 'Ik heb ook in mama's buik heeft gewoond en vond het daar heel fijn'. Ow-kayyy... wat betekent dat allemaal? We gaan er zo goed mogelijk mee om en forceren niets. Dankzij onze goede verstandhouding verloopt dit allemaal vlotjes en gaan ervan uit dat deze fase wel weer overwaait.
Intussen is Will bijna 4 maanden en kunnen we de keren dat Floris niet thuis heeft geslapen op een hand tellen. Floris kampt namelijk met een zekere angst dat wanneer hij niet bij ons is, we hem gaan vergeten. Lees: dan is Will alleen bij mama en oh wee...

Mijn hart breekt, want ik begrijp zijn kinderlogica na 5,5 jaar wel behoorlijk goed. Hoe hard ik ook mijn best doe ze allebei evenveel kusjes en knuffels te geven, evenveel lieve woorden (Floris zelfs nog meer)... hij staat nog steeds twijfelachtig tegenover elders te slapen. En dat is niet leuk voor 'de anderen'. Ik wou dat ik er iets aan kon doen, en geloof wel dat dit gaat wegebben. Maar in the meantime zitten we dus met deze situatie. Dat ze het maar goed in hun oren knopen, mijn mannekes (foto).
Hoe reageert jouw kiddo op (de komst van) zijn of haar plusbroer of -zus?

 

 

 

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Met baby naar de zon

op .

Will zomer'16

Onze eerste vakantie met z'n vieren spenderen we 10 dagen in een topappartement aan de Belgische kust. Will is 3 weken oud en de zeelucht doet hem (en ons allemaal) oh zoveel deugd. Kort na de middag is iedereen klaar om naar buiten te gaan en genieten we van zon, zee en strand. Heerlijk. Natuurlijk slaapt de kleinste man nog niet door en speelt de vermoeidheid wat parten, maar we zijn compleet en dat is al heel wat. De baby elke dag meerdere keren insmeren met sunblock is het grootste advies dat ik wil meegeven. Baby's hebben nog geen pigment en kunnen zonnestralen (zelfs met kleren aan en zelfs onder een parasol) niet aan. Lees: instant verbrand en dat wil je niet meemaken.
TIP: het babyproduct van de eeuw naar mijn mening  NAÏF Quality Baby Care

naif quality baby care zonnebrand baby en kids 100

Om de zomer van 2016 af te sluiten, trekken we eind september ook nog een week naar Spanje. Baby Will is intussen een dikke maand en wel klaar voor zijn eerste vliegtrip. Buckle up (ja, ook de baby: zie foto) and off we go. Bloednerveus speel ik allerlei mogelijke scenario's op het vliegtuig met zo'n kleine baby af in mijn hoofd. Maar dat blijkt niet nodig (fjoew). Bij het opstijgen drinkt hij een fles en bij het landen pit het ventje gewoon lekker door. Wat extra handen kan ik wel aanraden. Mijn ouders, zus en schoonbroer zijn er ook bij. Ieder koppel zijn eigen kamer en badkamer (verdieping, zeg maar) is wel nodig voor de privacy.
Ik ben dolblij dat we de knoop hebben doorgehakt om met onze bambinos op reis te gaan naar het buitenland.
En ik geef het nog even mee: mijn eerste ervaring met ons huis van Belvilla is de moeite!

Vakantiefoto's baby Will op IG

 Links

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Babyblues

op .

mommin

Vandaag start ik de dag met een chocoladekoek mét crème: een leftover van mijn overheerlijke verjaardagsontbijt gisteren. En ik vul aan met de geboortekoekjestrommel van Will. Met een giant schuldgevoel wetende dat ik zou gaan starten met mijn 'renovatiewerken*'. Dat gaat vandaag dus niet gebeuren... Waarom? Omdat het d'office een emodag is. Jeroen is na twee weken vaderschapsverlof weer aan de slag, Floris is aan zee met z'n papa en ik heb gisterenavond voor het eerst refluxsymptomen (die achteraf slechts eenmalig bleken te zijn) gespot bij Will. Verder mis ik mijn zus, mijn Mamy, zomer, festivals en *mijn lijn. Sorry folks, moest even van me af. Met dit neer te pennen besef ik plots ook weer waarom ik 5 jaar geleden gestart ben met mijn blog...

 

 

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

33

op .

bday33

Oh my... vandaag is mijn 33ste verjaardag. Met een kersverse baby op mijn taart beperken we het tot een gezellig uitje naar Maastricht. Jeroen nam speciaal voor mij nog een extra dagje vrij want zijn vaderschapsverlof is officieel voorbij. 's Morgens verwend met een luxe-ontbijt, 's avonds met een etentje in Wyck. En tussenin kuieren in de zon langs winkeltjes (die niet allemaal open zijn op maandag hmz...) en terrasjes. Dankjewel lieve schat. Je hebt er alles aan gedaan me toch een fijne verjaardag te geven en Floris niet te erg te moeten missen. Morgen back to reality, het zal een contrast zijn met de afgelopen twee weken. We hebben zoveel leuke uitstapjes gedaan met ons vier. Quality time ten top, alleen zo kan ik het omschrijven. Bijna middernacht, Will aan mijn borst. Nog even genieten van 'mijn' dag, inclusief traan en lach xx

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Borstvoeding II

op .

Borstvoeding II

'Ga je borstvoeding geven?'. Een vraag die blijkbaar velen boeit alvorens ik beval. Why do they even care, denk ik dan. Soit, ik antwoord gewoon doodleuk 'ja' en probeer de aandacht van mijn paar meloenen af te wimpelen. Want eerlijk gezegd twijfel ik...

Vijf jaar geleden ging het met Floris namelijk niet zo vlotjes. De pijn in het begin alsook het gevoel quasi niets anders te doen dan voeden ben ik nog niet vergeten. Floris interpreteerde het 'borst aanbieden op vraag' wel heel ruim waardoor ik transformeerde in een melkfabriek op volle toeren. Mijn boobs hebben haast elke cupmaat gekend :/ Daarenboven deed ik ook nog eens te geforceerd mijn best om hem juist aan te leggen waardoor ik een polsontsteking opliep met gips als gevolg. Tof voor Floris, zo eten op een keihard gipstapijt...

Daartegenover staat dan weliswaar het gegeven dat ik mijn baby alleen maar het beste wil geven. En dat is nog steeds mijn eigen kweek. En ja, uhu, de baarmoeder krimpt sneller dus de kilootjes gaan er wat sneller af.
Dus voilà, de pros en cons op voorhand in mijn hoofd. Iedereen heeft er zijn mening over (zucht, zwanger zijn...).

21 juli 2017. Tuurlijk geef ik borstvoeding; de hormonen nemen het integraal over en ik wil ervoor gaan. Verdorie dat loopt goed, ik verschiet ervan. De techniek pik ik meteen weer op en het doet geen pijn. I feel like a pro :)
Maar na enkele dagen laat mijn paar weten dat ze in overdrive gaan, snirlf. Het is en blijft een punt waar ik voorbij moet. Even doorbijten, zei mijn vroedvrouw aan huis... oh ja, over 'bijten' gesproken; Will zijn mond blijkt ook nog eens wat klein en zijn tong wat groot; hierdoor kan hij niet goed aanleggen waardoor ik d'office kloven krijg. Zo. Veel. Pijn. Want er is geen alternatief he. Wanneer de uk honger heeft, gaat ie er weer aan hangen. De moed zinkt in mijn teenslippers, ik ben moe en heb zeer en voel me even een hoopje verdriet. Waarom kan dit nu niet gewoon goed gaan?
Net voor ik wil opgeven ontdek ik gelukkig een bijzonder goed hulpmiddel: tepelhoedjes! Mijn kloven genezen snel en ik blijf de hoedjes gewoon verder gebruiken. Aanrader, mama's.


Dus borstvoeding he. Ik respecteer de beslissing van elke mama en hoop van harte dat ze die niet laat opdringen door anderen. In the end moet je het toch gewoon allemaal zelf doen. En als het in het koppeke niet goed zit, lukt het toch niet. De pijn is tijdelijk en gaat voorbij. Laat je thuis begeleiden door een vroedvrouw, daar heb je recht op en heeft me keer op keer vooruit geholpen. Probeer ook in zekere zin te genieten van de voedingsmomenten. Je opjagen heeft geen zin, geloof me. Jeroen en ik staan zo vaak op het punt te vertrekken nét wanneer baby Vernelen toch weer aangeeft honger te hebben. So be it.
Neem een abonnementje Netflix voor de nachten, zodat je niet steeds herhalingen van het nieuws ziet als je neigt in te dommelen zonder tv. En hey, wanneer je wil stoppen dan doe je dat gewoon. Afbouwen en klaar. Kleine tips van mezelf, ik geef ze maar even mee...
Wat zijn we toch een sterk ras he?

 

xx

 Links

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Geboorte n°2

op .

Welkom Will

Eén dag voor de uitgerekende datum mochten we baby Will omarmen. Terwijl ik dacht dat ik de ergste pijn van mijn leven reeds had doorstaan (zie geboorte Floris), is dat tegendeel op deze nationale feestdag wederom bewezen. Want ja, de kleine man is er dan wel op zo'n uur gekomen... de bewonderingswaardige comments slinken van zodra ik vermeld dat daardoor een ruggeprik geen optie meer was. Floris is zelfs meegegaan in de bevallingskamer omdat alles zo verdomd snel ging. Hij heeft er uiteindelijk geen kwaad van ondervonden. Zo kreeg ik de zoveelste hevige wee, alle hens aan dek voor mij en moest hij niezen. Waarop hij kurkdroog opmerkt dat er niemand 'gezondheid' zei. Bedankt, ipad ;) Gelukkig kwam mijn zus nog op tijd om hem mee te ritsen naar betere oorden. Soit, wetende dat Will met z'n 4,105 kg en 52 cm ook maar nipt in mijn bekken paste, hebben ze hem met man en macht in lichte paniek op de wereld moeten sleuren. Arm ventje, met zijn geforceerde schoudertjes en die reuzegrote blauwe plek op zijn hoofd. Een knip voor mij en een gekneusd staartbeen, en zo werd dat uur een filmscène met non-stop geschreeuw en gehuil. Sorry vrouwen die in de bevallingskamers naast me lagen; dit was onhoudbaar :/
Eenmaal opgelapt werden we anderhalf uur met rust gelaten; tijd om te bekomen en de baby te knuffelen. Dat uur horror werd dus aansluitend verzacht en heeft zoveel deugd gedaan. Langverwacht, zo lief en zo zacht. Ons babytje Will, eindelijk bij ons. En toen kwam Floris erbij: wat een moment. Zo hadden we het ons nooit durven voorstellen: een fiere flinke grote broer die Will meer kusjes geeft dan mezelf. Ik ben uitgeput, maar compleet.

 

 

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Fast forward

op .

zwanger

Hè... zwanger zijn bevalt me (ha) net iets minder dan 4 jaar geleden. Omdat ik er al eentje heb rondlopen? Ja. Omdat ik ouder ben? Mja. Omdat omdat. Elke zwangerschap is anders. Ik hoor hetzelfde liedje, el-ke-dag-op-nieuw. De nachten gaan moeilijk; ik sta gemiddeld 4 keer op voor een ministraal pipi en geraak dan weer moeilijk in slaap. Dan dat maagzuur waarvoor ik de hele dag door medicatie neem. Bukken is geen lachertje (zuuuur). Kleren die niet meer passen en kwaaltjes die wekelijks variëren,... ook 8 uur per dag zittend werken is hels. Namiddag begint alles zeer te doen en rond 14u30 krijg ik steevast een klop van jewelste. Vechten tegen de vermoeidheid is a bitch, want er is geen tijd voor dutjes overdag. Ondanks de natuurlijk fijne kant van stampjes voelen, spontaan glimlachende mensen en bezorgde omgeving mag het voor mij toch gauw eind juli zijn. Ook voor zoonlief Floris, mijn kleine superheld die het mist dat we niet meer kunnen rollebollen. De flinkerd helpt me de was uit de machine halen, raapt alles op wat ik laat vallen want 'anders botst je buik tegen de grond en doe je de baby pijn'. Smelt. Zijn uitspraken zijn pareltjes. Zoals ik eens voorstelde te gaan bowlen en al lachend zei dat ik mijn eigen bal bij had (wees naar buik). Waarop hij bloedserieus antwoordde dat ik niet met de baby mocht gooien... Alles gaat veranderen, I know. Maar ik kijk er oh zo hard naar uit ;)

 

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Kleine tijger

op .

Little lion man

Morgen viert Floris carnaval op school (ja, Hasselt is wat later). Hij heeft zijn kostuum alvast uitgekozen, en vertoeft er bijgevolg ook al 2 avonden gezellig in. Heerlijk, zo'n kleine tijger in huis. Raow!

 

 

Add SOME colour

op .

please wear sunglasses while watching
Waarom ik een foto van deze lelijke kinderschoenen plaats? Dan heb ik er nog niet bijverteld dat ze ook licht geven als je ermee wandelt... Mijn ogen doen zeer als ik er naar kijk. Ja hoor, deze foto kreeg ik via whatsapp met de aankondiging dat Floris nieuwe schoenen heeft gekozen. Hij ging met zijn papa op zoek naar pantoffeltjes en ze kwamen met deze kleurboeken thuis. Ik begrijp dat de kleine man ze de max vindt, absoluut. En kwalitatief is dit een degelijke schoen, helemaal akkoord. Dus tot zover goed gedaan allebei. Maar daar stopt het dan ook, sowwie. Ik ben sowieso al een type dat bijzonder moeilijk is in het mooi vinden van jongensschoenen. Al dat bruin en raar blauw en die kleurencombo's, en waarom lijken de meeste modellen alsof ze op rubberen banden steunen? Jikes, not my thing. Ik hou mijn hart al vast voor de komende seizoenen. Sandalen, quoi. Gezond voor de voetjes, volg ik helemaal. Maar iets esthetisch verantwoord is nu eenmaal moeilijk te vinden. En ja, Floris zijn papa ziet graag kleur en ik doseer wat liever (grijns). Soit, tot zover mijn klaagzang. Want deze uglies komen wél van pas vandaag, op gekke-schoenen-dag. Floris zal met glans de dresscode halen; hij mag ze nog het hele carnavalweekend dragen (gniffel). 

 

 

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Snotzilla

op .

Mam down

Fier dat ik ben midden februari, want ik ben al lang niet meer ziek geweest. Een goeie week later lig ik plat in bed, 5 dagen lang. Bedankt, weerstand. Want ah, dat kleine detail ook alweer: wie zwanger is, mag geen medicatie. Ik verslind 4 dozen Kleenex, ondervind het leed van baby's door fysiologisch serum door mijn neus te rammen en laat het aandeel van Dafalgan glansrijk stijgen. That's about it. Gelukkig is er Netflix met Jane The Virgin die me helpt de lange dagen wat aangenamer te maken. Op het einde na, aargh I so hate cliffhangers... Maar wel een leuke ontdekking, deze serie. Doet me regelmatig al hunkeren naar mijn kleine baby in juli. Want ook dit nog: in die zieke week lijkt het ook alsof mijn buik 2x zo dik is geworden. Het zit opeens 'in de weg' (sorry kiddo, ik bedoel dit niet verkeerd)? En mijn gewone kleren passen absoluut niet meer. FYI: k ben nét in de helft, lieve mensen. Nog 4,5 maanden te gaan. Hoe groot gaat mijn bum worden? #kleinepaniekaanval En wat is dat met die selfies van vrouwen die verder zijn dan mij met ocharme een buik alsof ze teveel gegeten hebben? Beetje frustratie, snorry. Volgens velen is het normaal dat je het bij 'een tweede' sneller ziet en dat het nu ongeveer een tijdje niet meer zoveel gaat toenemen. Ik ben dan maar mijn worst (kussen in de vorm van) uit de kelder gaan halen om te slapen, beetje comfort 's nachts. Want als ik moet rechtstaan voel ik me zoals het fotootje hierboven :)

 #blijvenlachen #bigmomma #netflix #netsicks #streamteam

 

/  Copyright 2019 © Mooiemam  /  disclaimer  /