21 juli 2016, de officiële begindatum van mijn 'bevallingsrust'. Ahum. Een goeie drie maanden 'thuis', nog wel knal in de zomervakantie. Wat een gelukzak ben ik toch...
Het vloog voorbij, mijn verlof. Of ik ervan genoten heb? Wel, dàt is een verdomd dubbele vraag. Want jawel hoor, een kersverse baby is prachtig, en het feit dat Floris gezellig bij mij was de hele zomer kon niet beter getimed. Weet ook dat ik gelijk heb kennisgemaakt met het zogezegde 1+1=3 verhaal. Want de kunst is de baby de nodige aandacht te geven, maar niet te koste van grote broer. Lees: help.
Eerlijk gezegd vind ik dat ik dat enorm goed doe. De jongens zijn zodanig op elkaar afgestemd en Will krijgt meer knuffels, kusjes en aandacht van Floris dan van de rest van de wereld. Dus daar geef ik mezelf een pluim. Well done, mom.
Daar tegenover staat dan wel dat ik mezelf een tijdje iets teveel opzij heb gezet. En dat kreeg onverbiddelijk zijn uitwerking. De voormiddagen spendeerde ik aan feed/clean/poop/repeat voor Will en boterhamen smeren en tussendoor gezelschapspelletjes spelen met Floris zodat ik 's middags gefrustreerd wat koeken in mijn mond stopte om dan toch zeker voor 15u die douche in te springen. Allemaal in spoedtempo, want Will ging meer voor hazeslaapjes en hield zijn lange dut voor onze dagelijkse stadswandeling en Pokemonjacht en speeltuin met Floris. Lachen en genieten van het zonnetje, doen we.
Eenmaal september viel de zorg voor Floris tussen 9u en 15u30 weg en moest ik mijn organisatie stilletjes op punt stellen. Immers, de schooltas moet klaar. Tandjes poetsen, wassen en ontbijt. En graag tijdig op school in net gewassen en gestreken kleren. Gelukt, elke dag opnieuw. Maar wanneer ik 's morgens na school thuiskwam, plofte ik in de zetel met Will en gingen we Netflix bingen. Ja hoor, even weg van de realiteit en gewoon lekker veilig thuis. Ik had soms huilbuien. Zomaar. Verloor met momenten mijn zelfvertrouwen. Stelde alles in vraag. Had angsten om mijn mannen te verliezen. Meed persoonlijk contact. Wou slapen, maar dat ging niet. De techniek slapen-wanneer-de-baby-slaapt ging voor mij niet zo op. Ik ben namelijk zo'n type dat overal werk ziet. Clean house, happy spouse (ofzoiets)? Hebben we intussen dan maar een poetsvrouw aangenomen. Een zekere verademing, dat wel. Maar los daarvan is er nog steeds de was en de plas, tijd spenderen met de kiddos en een gezonde maaltijd op tafel brengen. Niet zo'n onoverkomelijke opdracht, toch?
Op sommige momenten voor mij wel, lieve lezers. En dat deed me emotioneel geen deugd. In november begon ik opnieuw te werken en die eerste week ging ik weer stralen. Wat had ik dit gemist! En zo'n fijne collega's dat ik toch heb. Zo ging alles stilaan weer beter en intussen zijn we twee maanden verder. Stand van zaken? Ook weer zus en zo, want ik slaag er niet in elke avond iets fatsoenlijks te koken, wat ik bijzonder erg vind. Om 20u nog starten aan een maaltijd zie ik vaak als een hele hoge berg waar ik nog over moet. En die kracht is even zoek. Herkenbaar? Ik hoop het, want ik ben een happy mama hoor. Alleen nog steeds op zoek naar de juiste regelmaat en organisatie. Mijn werkpunt voor 2017. #fistpump
Gelijkgestemd? Volg mijn Pinterest-pagina Motherhood ;) #tip
Subscribe
RSS
