Mensen spreken me nogal eens aan als ik met de buggy door de stad kuier. Op zich wel eens leuk, maar de gesprekken zijn me soms toch iets te geforceerd:
- "We zijn allemaal nog zo klein geweest" (de pampers komen uiteindelijk toch terug, grijns)
- "Amai, hij is nogal gegroeid" (ik heb u nog nooit gezien, meneer?)
- "Hij heeft precies honger" (trust me, you know nothing)
- "Is't nen brave?" (hij heeft voorlopig nog geen strafblad)
- "Slaapt 'em goed?" (euh, slaapt u goed?)
- "Het gaat toch zo snel, die van mij die... (help, ik heb hier geen zin in)
En last but not least, de irritante vraag: "Is het een meisje?". Kijk aub naar de kleertjes (ik doe mijn best, hoor), of vraag dan naar de naam? I knew this was going to happen; Floris zijn geboortemutsje zag er tussen haakjes uit zoals de foto.