Hè... zwanger zijn bevalt me (ha) net iets minder dan 4 jaar geleden. Omdat ik er al eentje heb rondlopen? Ja. Omdat ik ouder ben? Mja. Omdat omdat. Elke zwangerschap is anders. Ik hoor hetzelfde liedje, el-ke-dag-op-nieuw. De nachten gaan moeilijk; ik sta gemiddeld 4 keer op voor een ministraal pipi en geraak dan weer moeilijk in slaap. Dan dat maagzuur waarvoor ik de hele dag door medicatie neem. Bukken is geen lachertje (zuuuur). Kleren die niet meer passen en kwaaltjes die wekelijks variëren,... ook 8 uur per dag zittend werken is hels. Namiddag begint alles zeer te doen en rond 14u30 krijg ik steevast een klop van jewelste. Vechten tegen de vermoeidheid is a bitch, want er is geen tijd voor dutjes overdag. Ondanks de natuurlijk fijne kant van stampjes voelen, spontaan glimlachende mensen en bezorgde omgeving mag het voor mij toch gauw eind juli zijn. Ook voor zoonlief Floris, mijn kleine superheld die het mist dat we niet meer kunnen rollebollen. De flinkerd helpt me de was uit de machine halen, raapt alles op wat ik laat vallen want 'anders botst je buik tegen de grond en doe je de baby pijn'. Smelt. Zijn uitspraken zijn pareltjes. Zoals ik eens voorstelde te gaan bowlen en al lachend zei dat ik mijn eigen bal bij had (wees naar buik). Waarop hij bloedserieus antwoordde dat ik niet met de baby mocht gooien... Alles gaat veranderen, I know. Maar ik kijk er oh zo hard naar uit ;)
Subscribe
RSS
