Eén dag voor de uitgerekende datum mochten we baby Will omarmen. Terwijl ik dacht dat ik de ergste pijn van mijn leven reeds had doorstaan (zie geboorte Floris), is dat tegendeel op deze nationale feestdag wederom bewezen. Want ja, de kleine man is er dan wel op zo'n uur gekomen... de bewonderingswaardige comments slinken van zodra ik vermeld dat daardoor een ruggeprik geen optie meer was. Floris is zelfs meegegaan in de bevallingskamer omdat alles zo verdomd snel ging. Hij heeft er uiteindelijk geen kwaad van ondervonden. Zo kreeg ik de zoveelste hevige wee, alle hens aan dek voor mij en moest hij niezen. Waarop hij kurkdroog opmerkt dat er niemand 'gezondheid' zei. Bedankt, ipad ;) Gelukkig kwam mijn zus nog op tijd om hem mee te ritsen naar betere oorden. Soit, wetende dat Will met z'n 4,105 kg en 52 cm ook maar nipt in mijn bekken paste, hebben ze hem met man en macht in lichte paniek op de wereld moeten sleuren. Arm ventje, met zijn geforceerde schoudertjes en die reuzegrote blauwe plek op zijn hoofd. Een knip voor mij en een gekneusd staartbeen, en zo werd dat uur een filmscène met non-stop geschreeuw en gehuil. Sorry vrouwen die in de bevallingskamers naast me lagen; dit was onhoudbaar :/
Eenmaal opgelapt werden we anderhalf uur met rust gelaten; tijd om te bekomen en de baby te knuffelen. Dat uur horror werd dus aansluitend verzacht en heeft zoveel deugd gedaan. Langverwacht, zo lief en zo zacht. Ons babytje Will, eindelijk bij ons. En toen kwam Floris erbij: wat een moment. Zo hadden we het ons nooit durven voorstellen: een fiere flinke grote broer die Will meer kusjes geeft dan mezelf. Ik ben uitgeput, maar compleet.
Subscribe
RSS
