Ha, heerlijke nostalgie: Hasselt kermis...

Naar jaarlijkse traditie vieren we mijn papa's verjaardag (onder andere) daar. En deze keer mét kleinzoon, die het helemaal naar zijn zit had op de paardenmolen. Voorlopig is het daar bij gebleven, maar ik heb alweer véél gezien waar ik wij volgend jaar in gaan!

#nogeenrrrondje #hasseltkermis

163 berichten en exact 1 jaar later... hiep hiep hoera voor mijn mooiemam-blog. Wat was het duwtje in mijn toen nog redelijk geradbraakte rug? De druppel van het omgekiepte Zwitsalbad? De laatste 'kilo'meter in de eindsprint? Noem het therapie, ik schrijf alles lekker van me af en maak er anderen ook niet ongelukkig mee volgens de pageviews.
Een virtueel stukje taart en een glas bubbels voor iedereen!

#eentjeisgeentje

Vandaag was ik een uurtje op het werk en ben weer naar huis gereden. Een dikke Off-day, ik ben ziek. Op doktersadvies thuisblijven en zorgen dat ik er snel weer bovenop ben. Maar... de frigo is leeg en Floris moet van de crèche gehaald worden. Ik sleur me snel naar de supermarkt, balen. Voor een keer kies ik niet de verkeerde kassa. Murphy heeft mijn whereabouts blijkbaar niet gecheckt. Ik heb een kassierster on speed, nog nooit gezien. Begrijp me niet verkeerd; van vriendelijke mensen kan ik oprecht blij worden.
Maar niet vandaag. Ze ziet de O niet op mijn voorhoofd. Het spijt me, Tanja Trip. Ze blijft overenthousiast praten, maar haar smalltalk botst tegen mijn muur. Gelukkig heeft ze het in haar eigen drukte niet door. Ik wou dat ik een Harry Potter-cape had, even onzichtbaar maken, betalen en weg. Ik ben nog nooit zo stil geweest, ze dacht vast dat ik m'n stem kwijt was. Toch maar hulp inroepen om Floris op te pikken, vandaag ben ik niet bestemd voor de boze buitenwereld.
Morgen beter.

xx

Even stoom afblazen...
Vanmorgen loop ik nog gauw naar de dressing met Floris op mijn arm (work it out). Terwijl ik een ander paar schoenen kies, kruipt miniman naar een emmer met een bodem water (don't ask) en voor ik er erg in heb zie ik het onding in slowmotion kantelen. Mijn schoenen (en de 2 paar waar ik nog niet uit was), de vloer, m'n tapijtje en Floris zijn kleertjes... kletsnat.
Mag ik dan nu weglopen?

#makemyday

Help! Floris begint keer op keer plots loeihard te huilen als de reclamespot van een online schoenenwinkel speelt. Juist... schoenen. Geen afwasmachine -of keelpastillebeestjes, geen trailer van Anaconda, geen films met Steven Seagal. I don't get it.

#levensvragen #mamakooptteveelschoenen

Maandag, internationale meeting. So no jeans today, we go for the classy dress + high heels (1m67, remember). Netjes op schema, miniman nog even bij de crèche droppen en in rechte lijn naar de HQ. Onderweg voel ik precies 'nattigheid', letterlijk en figuurlijk... ter hoogte van mijn buik?!

Zucht. Een melkvlek, en ik heb meteen door hoe die er is gekomen (schouderklopje). Dankjewel om ervoor te zorgen dat ik de hele dag aan je zal denken, Flo-ris! Noteren voor in mijn Mary Poppins-tas: vlekkenspul.

#melkschmelk

 

Nieuws! Miniman kan enkele passen zetten zonder hulp. Mijn portret achtte het zo nodig zijn allereerste performance voor z'n homies in de crèche te doen. Bedankt zoon. Toen je besloot te gaan kruipen was het ook van dat. Daar stond ik dan, klein met een groot hart, of groot(s/er) met een klein hart. Slikken en doorgaan, want ik ben fier! Er is geen stoppen aan, overal wil Floris op wandel. Als ik hem dan even in zijn park zet, grommelt hij tegen mij met een vrije vertaling: *zie foto

 

Smaken verschillen, hoewel Floris toch wel een lekkere baby is ;)

#hollandlove

Wegens omstandigheden heb ik een nummerplaat* die bij sommige (truck-)chauffeurs vragen opwekt. Occasioneel getoeter is me daardoor niet vreemd, maar ik ben géén fileflirter. Als ik iemand blij kan maken met een zwaai omdat ze vriendelijk met hun lichten flikkeren als ik voorbijvlieg, so be it. Dat heb ik geleerd omdat er toch wel een factor Wat-Als-er-iets-aan-mijn-auto-scheelt-en-ze-willen-me-verwittigen meespeelt.

Soit. Aan de verkeerslichten hou ik mijn blik al-tijd naar voren. Zo heb ik al iets te vaak vrienden, collega's en zelfs klanten straal genegeerd. Pijnlijk, maar ik weiger. Want die ene keer dàt ik dan opzij kijk, hangt er een randdebiel uit het raam te zwaaien met zijn gsm. Trouwens, met Floris als copiloot zullen de meesten wel twee keer nadenken voor ze in actie schieten. "Floris in de beemer" hangt er aan z'n raam, en zijn blik spreekt boekdelen. Back off, mam's driving.

PS: lieve Dirk B., het was écht niet mijn bedoeling vanmorgen op de autosnelweg... sorry!

*SXY007

Succes en geen platte bananen aan alle scholiertjes, kleenex aan alle mama's! School is nog even niet aan de orde wat mij betreft, dus het doet me momenteel nog niks. Small talk 'dat het binnen een dik jaar ook van dat is', hoeft niet, lieve mensen. 't Is nog ver van mijn bed, laat little F maar lekker genieten van z'n 2,5 jaar vakantie.

Moet toch heerlijk zijn, zo'n zorgeloos leventje...

#aintnohollabackgirl

Mooi weer + gaan werken = what to wear?

Ik pas met mijn meter zevenenzestig (jà, als ik het voluit schrijf lijkt het langer) niet zo met kledij op kniehoogte, maar die knaller van een pencil skirt kon ik niet laten liggen. Dan maar met hakken, een beetje foetelen mag.

Vanmorgen wil ik Floris achteraan in zijn autostoel zetten en besef ik dat die übersmalle rok géén split heeft. Dank u, designers. Ik geraak niet in de auto, want mijn been kan zo hoog niet. Met wat yogaposes lukt het me gelukkig wel. Jeetje, mijn onderburen moeten zich toch amuseren...

 

Anyway, happy Friday!

Zus is meter van Floris, who else? Ze woont met John (geen 'den' voor of na) in Londen sinds juli, time for the first visit.
Natuurlijk moet ik mijn eenjarige held meenemen, want ze doet het nu slechts met maandelijkse quality time (geldt ook voor mij helaas...). Tot het besef kwam 3 dagen voor vertrek dat ik geen paspoort heb voor miniman... wààrom heb ik daar niet aan gedacht?!
Het pijnlijke telefoontje naar Zus klonk niet leuk, de spoedprocedure van 180€ idem. Floris bleef dan maar een weekendje thuis, misschien nog niet zo erg omwille van de Spelen.

Maar feit is dat we snel moeten teruggaan. Fur Friend Rosy, de onweerstaanbare kitten, kan ook niet wachten om haar nieuwe speelkameraad te ontmoeten. En ik... ik mis baby sis nu al. Driiiing...
London redial!

Een eenjarige is groot genoeg om kennis te maken met 'Nee'. Miniman heeft soms zo zijn kuren, hoog tijd om daar een vleugje opvoeding aan te te voegen (ahum). Ik wil streng maar rechtvaardig zijn, maar vrees voor de grijze zone tussen theorie en praktijk. Een voorbeeld: Floris laat zijn fles op de vloer vallen. Kan gebeuren, hij heeft tenslotte mijn dna. Ik raap ze op en geef ze hem terug... Na 3 keer moet ik ingrijpen, tijd voor een kordate 'nee'. Mijn blik en/of intonatie is te zwak en de fles gaat alweer tegen de grond. Papa komt tussenbeide, u-oh. Hij haalt zijn strenge blik boven en claimt de 'nee' der nees... Floris aarzelt, de fles hangt nog aan zijn duim te flirten met de grond. En dan trekt hij plots het allerschattigste gezichtje ooit, ik kan het zelf niet nadoen maar Oh. My. G! Papa houdt zich uiterst koel, maar ik hou het écht niet en begin te schaterlachen.
Opvoeding - mama: 1 - 0. To be continued.

 

Mama was zo vriendelijk mij er aan te doen herinneren: 'Lokie, vandaag een jaar geleden heb je heel erg afgezien'... Wel bedankt hiervoor mam :) Maar ze heeft gelijk, want ik vrees dat ik het nog te goed weet:
Na 3 dagen overtijd en mijn gynaecoloog die op vakantie vertrekt besluiten we het dan maar in gang te zetten. Ik mag dus na de controle om 9u gewoon in het ziekenhuis bijven, krijg een pilletje en dan kan het feest beginnen. De werking is max. 4 uur, here we go. Maar 's middags is er nog helemaal niks gebeurd. Een tweede pilletje dan maar. Opnieuw 4 uur later krijg ik alweer dat nieuws. 'Hij zit daar precies te graag, jufferke'... zucht. Pilletje 3 is een feit; ik krijg er buikpijn van? Ha, een goed teken! Maar toch krijg ik nog een pilletje, en dan krijgt mijn systeem het door.

Auw. Stilletjesaan komen die langverwachte weeën. Tot 00u30 (!) doorsta ik de ergste pijn, tot plots de hartslag van baby F daalt omdat ik het zelf niet veel langer kan trekken. Alarm. Mijn held (gynaecoloog) stormt binnen en stuurt mij onmiddellijk naar 'het verloskwartier'. Klinkt goed. De anesthesist komt voor m'n ruggeprik. 'Even stilzitten, het is heel belangrijk dat u niet beweegt' (...) Menéér, ik verga van de pijn, krijg een leger zwaarden om de 15 seconden in mijn buik en alles wat daaraan vasthangt. Stilzitten is een no go. Maar het moet, tranen rollen over mijn wangen. En dan wordt het stil. De Epidurale doet wat ze moet doen. Op het schermpje lees ik af wanneer ik een wee heb, want dat voelde ik quasi niet meer. En waarom kreeg ik dit niet eerder? Juist, 'opening'. Met mijn 4 pillen was ik weer die een op een miljoenmiljard waar het niet zo mee vlotte.

Tot 6u 's ochtends lig in de OK, met de 2 beste vroedvrouwen (Rina en Kirsten) ter wereld als coach. Tijd voor de persweeën, de gynaecoloog komt erbij. Wat ik toen moest doen, daar kan ik tot op vandaag nog steeds niet bij. Ik word binnenstebuiten gekeerd, met 4 duwen en trekken ze aan mij. Ze moedigen mij aan, supporters van de harde kern. Ik treed bijna buiten mezelf, dit is erover!

Gehuil. Mijn kadootje. 48cm baby, kerngezond en helemaal aanwezig. Hij wordt gewogen en getest, ik hoor de Papa bellen naar De Wachtenden. Maar voor mij is het nog niet gedaan, want de moederkoek blijft ook liever zitten. Alweer gesleur... 't is niet leuk, meneer. Maar het moet, ik wil gewoon Floris bij mij. En na nog een half uur is ook dat gelukt, ik mag naar de kamer. Om vast te stellen dat ik al 36 uur wakker ben en de grootste prestatie uit mijn leven heb gedaan. Teveel bloed verloren en te zwak om recht te staan. Ik val meteen flauw in de kamer, een hoopje Mama dat niet meer kan. En dan kan ik de familie toch niet laten wachten?

Uitgeput, en het moet nog allemaal beginnen. Overdonderd worden met How To's, borstvoeding, mental physical recovery,... Maar liefste schat, JIJ bent het waard. Ik hoop dat ik dit op een dag ietsje meer vergeet, the road ahead. Dit weekend toast ik er op, proficiat aan mezelf ;)

Maandag = mozarellabroodjes!
Ik hop nog snel voor mijn afspraak (me-time, finally) de supermarkt binnen voor een van mijn specialiteiten. Leve mijn postits, they're everywhere... maar zo kan ik tenminste niks vergeten.

Hoera, nog 15 minuten en ik sta al aan de kassa. 'Suzy aan kassa 4', galmt er... van mijn kassierster dus. Zucht, dan maar verhuizen. Want ja, ik ben een van die enkelingen die al-tijd de foute rij kiest. Soit, toch nog wat speling. We rekenen af en ik rij met de kar naar buiten om verrast te worden met bakken regen! Geen tijd, dat beetje water krijgt mij niet klein(er). Hop naar de auto, die gelukkig wel dichtbij geparkeerd staat... op de onlineshoppersparking, maar wie gebruikt dat in Hasselt? Juist daarom komt BFF Murphy mij hierop wijzen. Met z'n kepie en wijzende vinger neemt hij mijn bakje aardbeien en laat ze uit mijn haastige handen glippen. Op de grond, in een plas. Zucht... keep calm and get your strawberries. De mensen achter het glas van de Lunchgarden (tegenover mijn parkeerplaats) staren. Ik troost mezelf magertjes met de vraag wie er hier de attractie eigenlijk is (gniffel)?

Time to go; het was een leuke afspraak en mijn incident is vergeten. Tot ik thuis alles uitlaad uit en mijn parmaham niet vind... hét hoofdingrediënt: niet in mijn tas. Hoe is het mogelijk?! Wààrom zijn er zo'n gleuven in die karren, beste uitvinders? Mijn hesp is ontsnapt, de supermarkt is gesloten en ik beloof dat ik me nooit meer op die parking zal zetten.

#murphyleavemamsalone