Niet voor gevoelige lezers
Mama was zo vriendelijk mij er aan te doen herinneren: 'Lokie, vandaag een jaar geleden heb je heel erg afgezien'... Wel bedankt hiervoor mam :) Maar ze heeft gelijk, want ik vrees dat ik het nog te goed weet:
Na 3 dagen overtijd en mijn gynaecoloog die op vakantie vertrekt besluiten we het dan maar in gang te zetten. Ik mag dus na de controle om 9u gewoon in het ziekenhuis bijven, krijg een pilletje en dan kan het feest beginnen. De werking is max. 4 uur, here we go. Maar 's middags is er nog helemaal niks gebeurd. Een tweede pilletje dan maar. Opnieuw 4 uur later krijg ik alweer dat nieuws. 'Hij zit daar precies te graag, jufferke'... zucht. Pilletje 3 is een feit; ik krijg er buikpijn van? Ha, een goed teken! Maar toch krijg ik nog een pilletje, en dan krijgt mijn systeem het door.
Auw. Stilletjesaan komen die langverwachte weeën. Tot 00u30 (!) doorsta ik de ergste pijn, tot plots de hartslag van baby F daalt omdat ik het zelf niet veel langer kan trekken. Alarm. Mijn held (gynaecoloog) stormt binnen en stuurt mij onmiddellijk naar 'het verloskwartier'. Klinkt goed. De anesthesist komt voor m'n ruggeprik. 'Even stilzitten, het is heel belangrijk dat u niet beweegt' (...) Menéér, ik verga van de pijn, krijg een leger zwaarden om de 15 seconden in mijn buik en alles wat daaraan vasthangt. Stilzitten is een no go. Maar het moet, tranen rollen over mijn wangen. En dan wordt het stil. De Epidurale doet wat ze moet doen. Op het schermpje lees ik af wanneer ik een wee heb, want dat voelde ik quasi niet meer. En waarom kreeg ik dit niet eerder? Juist, 'opening'. Met mijn 4 pillen was ik weer die een op een miljoenmiljard waar het niet zo mee vlotte.
Tot 6u 's ochtends lig in de OK, met de 2 beste vroedvrouwen (Rina en Kirsten) ter wereld als coach. Tijd voor de persweeën, de gynaecoloog komt erbij. Wat ik toen moest doen, daar kan ik tot op vandaag nog steeds niet bij. Ik word binnenstebuiten gekeerd, met 4 duwen en trekken ze aan mij. Ze moedigen mij aan, supporters van de harde kern. Ik treed bijna buiten mezelf, dit is erover!
Gehuil. Mijn kadootje. 48cm baby, kerngezond en helemaal aanwezig. Hij wordt gewogen en getest, ik hoor de Papa bellen naar De Wachtenden. Maar voor mij is het nog niet gedaan, want de moederkoek blijft ook liever zitten. Alweer gesleur... 't is niet leuk, meneer. Maar het moet, ik wil gewoon Floris bij mij. En na nog een half uur is ook dat gelukt, ik mag naar de kamer. Om vast te stellen dat ik al 36 uur wakker ben en de grootste prestatie uit mijn leven heb gedaan. Teveel bloed verloren en te zwak om recht te staan. Ik val meteen flauw in de kamer, een hoopje Mama dat niet meer kan. En dan kan ik de familie toch niet laten wachten?
Uitgeput, en het moet nog allemaal beginnen. Overdonderd worden met How To's, borstvoeding, mental physical recovery,... Maar liefste schat, JIJ bent het waard. Ik hoop dat ik dit op een dag ietsje meer vergeet, the road ahead. Dit weekend toast ik er op, proficiat aan mezelf ;)
Na 3 dagen overtijd en mijn gynaecoloog die op vakantie vertrekt besluiten we het dan maar in gang te zetten. Ik mag dus na de controle om 9u gewoon in het ziekenhuis bijven, krijg een pilletje en dan kan het feest beginnen. De werking is max. 4 uur, here we go. Maar 's middags is er nog helemaal niks gebeurd. Een tweede pilletje dan maar. Opnieuw 4 uur later krijg ik alweer dat nieuws. 'Hij zit daar precies te graag, jufferke'... zucht. Pilletje 3 is een feit; ik krijg er buikpijn van? Ha, een goed teken! Maar toch krijg ik nog een pilletje, en dan krijgt mijn systeem het door.
Auw. Stilletjesaan komen die langverwachte weeën. Tot 00u30 (!) doorsta ik de ergste pijn, tot plots de hartslag van baby F daalt omdat ik het zelf niet veel langer kan trekken. Alarm. Mijn held (gynaecoloog) stormt binnen en stuurt mij onmiddellijk naar 'het verloskwartier'. Klinkt goed. De anesthesist komt voor m'n ruggeprik. 'Even stilzitten, het is heel belangrijk dat u niet beweegt' (...) Menéér, ik verga van de pijn, krijg een leger zwaarden om de 15 seconden in mijn buik en alles wat daaraan vasthangt. Stilzitten is een no go. Maar het moet, tranen rollen over mijn wangen. En dan wordt het stil. De Epidurale doet wat ze moet doen. Op het schermpje lees ik af wanneer ik een wee heb, want dat voelde ik quasi niet meer. En waarom kreeg ik dit niet eerder? Juist, 'opening'. Met mijn 4 pillen was ik weer die een op een miljoenmiljard waar het niet zo mee vlotte.
Tot 6u 's ochtends lig in de OK, met de 2 beste vroedvrouwen (Rina en Kirsten) ter wereld als coach. Tijd voor de persweeën, de gynaecoloog komt erbij. Wat ik toen moest doen, daar kan ik tot op vandaag nog steeds niet bij. Ik word binnenstebuiten gekeerd, met 4 duwen en trekken ze aan mij. Ze moedigen mij aan, supporters van de harde kern. Ik treed bijna buiten mezelf, dit is erover!
Gehuil. Mijn kadootje. 48cm baby, kerngezond en helemaal aanwezig. Hij wordt gewogen en getest, ik hoor de Papa bellen naar De Wachtenden. Maar voor mij is het nog niet gedaan, want de moederkoek blijft ook liever zitten. Alweer gesleur... 't is niet leuk, meneer. Maar het moet, ik wil gewoon Floris bij mij. En na nog een half uur is ook dat gelukt, ik mag naar de kamer. Om vast te stellen dat ik al 36 uur wakker ben en de grootste prestatie uit mijn leven heb gedaan. Teveel bloed verloren en te zwak om recht te staan. Ik val meteen flauw in de kamer, een hoopje Mama dat niet meer kan. En dan kan ik de familie toch niet laten wachten?
Uitgeput, en het moet nog allemaal beginnen. Overdonderd worden met How To's, borstvoeding, mental physical recovery,... Maar liefste schat, JIJ bent het waard. Ik hoop dat ik dit op een dag ietsje meer vergeet, the road ahead. Dit weekend toast ik er op, proficiat aan mezelf ;)
Subscribe
RSS
