Supermarktsprookje

Vroeger vond ik in de kar zitten samen met mijn kleine zus helemaal het einde. Mama legde dan haar boodschappen zo goed en zo kwaad mogelijk naast en op ons. Misschien zijn we dat wel iets te lang blijven doen... met onze knieën in de nek niet willen toegeven dat we er te oud voor werden. Dan stuurde ze ons strips lezen tot ze ons weer kwamen oppikken met haar volle kar. Maar dit leek zolang te duren dat we beslisten haar gewoon zelf te gaan zoeken. Onderweg kwam het besef dat de supermarkt een doolhof is voor kinderen... en even later riepen ze onze namen af met ons gesnik op de achtergrond.

Staat mij dit ook te wachten? Want Floris kan er ook wat van. Hij zit in het winkelstoeltje té geïnteresseerd te staren naar het briefje in mijn hand. Wel, hou het dan maar vast voor mama. Twee rayons en een kwartkar verder zie ik dat miniman mijn zakdoekjes vastheeft. Huh?
In slowmotion kijk ik achter me en spot ik een spoor van spullen uit mijn handtas. Flopiloot heeft ze Hans-en-Grietje-gewijs uit mijn tas genomen (die tegen zijn voetjes aan de kar hangt) en vervolgens stiekem op de grond gedropt. Dacht hij nu echt dat we de weg zouden kwijtgeraken?