Ze zitten er weer op, mijn 4 dagen Rock Werchter. Me and my sisters sliepen niet in een tent, maar lekker in ons eigen bed. Leve de beurtrol van de Bob's (of Babes, as I prefer). En zo lag ik er gemiddeld in om 3u 's nachts... terwijl happy little F dan tegen 6u30 rechtstaand naar mij aan het zwaaien en roepen is vanuit z'n bed.

Haaaaaa... doet toch wat zeer, maar het is van korte duur door dat klein lachmonster. Groot op Werchter = groot thuis (goeiemorgen Dafalgan)... part of rock 'n roll?

Vorig jaar kon ik niet naar Werchter, met de in-my-face line-up waardoor ik het echt moeilijk had.
Waarom? Omdat ik rond die periode uitgeteld was, lieve Floris.
Met de krop in mijn keel heb ik het via Stubru en Een gevolgd, maar jij zat lekker knus daar in m'n buik te gniffelen. Bij het optreden van The National dacht ik dat je het puur door mijn emotionele toestand zou aftrappen. Maar nee hoor: geen wei, en nog 2 weken wachten op mijn ei.

Nu zijn we 1 jaar later en zit ik wat verder met kippenvel te genieten van die fantastische sfeer. Je weet hoe ik ben, muziek maakt mama blij. Hopelijk geef ik je dit mee, ik doe alleszins mijn best.
Tot morgen, kleine drummer!
En gun papa een beetje rust ;) xx

In het donkerste donker van de nacht schrik ik wakker van Floris zijn gehuil. Van 0 naar 100 (db) in iets minder dan een seconde. Arm ventje, zo schreeuwen, dat ben ik niet gewoon. Het lijkt me niet van de pijn... een bange droom? Ik probeer hem te troosten op alle mogelijke manieren, hij wordt even later weer rustig. Terug zijn nestje in.

Bij elke ademhaling hoor ik hem nog snikken, mijn moederhart krijgt het hard te verduren. Men zegt me dat Floris al zo groot is geworden, maar als ik hem zo zie liggen, is hij nog o zo klein. Ik besluit toch maar in het logeerbed in zijn kamer te slapen. Nu ja, slapen. Gemiddeld elke 2 uur val ik bijna uit dat minuscule eenpersoonsbed van het plotse gehuil. De vraag die me teistert: àls hij nare dromen heeft, waarover gaan die dan?

De tandenfee is gul voor Floris, we zitten momenteel op 4 bovenaan en 2,5 onderaan. Maar hoe zit dat eigenlijk met poetsen?

Ik bel toch maar even met Kind & Gezin. Aargh! "Ja mevrouw, van zodra het eerste tandje er is moet u tweemaal per dag poetsen." Wààrom ontglipt mij dit alweer? Ik probeer te vergeten dat ik al vermeld heb hoeveel tandjes hij al heeft. Bedankt voor deze redelijk late inlichting. Mijn enige troost: die tandjes gaan nog uitvallen... toch?

To be continued.

 

EINDELIJK... mijn favoriete seizoen, voor zover dit woord nog betekenis heeft anno 2012.

Leve de zomer, met de heerlijke lange dagen. Opstaan en gaan slapen met De Mooie Gele. Ik kan niet wachten om zomerzaken te gaan doen samen met mijn huisbereide zonnestraal: pretparken, zwembaden, het strand, ijsjes eten, picknick,...

Floris is alvast in de mood :) Enjoy xx

een fles melk tegen je hoofd vragen...

Als ik Floris zijn avondfles maak, geldt de regel om die enkele seconden dat ik de schepjes melk tel te zwijgen. Ik kàn het gewoon niet tegelijkertijd: tellen en luisteren. Zoals ik ook niet kan smssen terwijl iemand aan het babbelen is, het spijt me liefste Zus. En mijn nabije omgeving weet dit maar al te goed. Als ik begin te scheppen, vraag ik om kort te pauzeren. Maar dan zijn er die pestkoppen die het ook zoals onderstaand durven. Dus zij die zich aangesproken voelen, zoek de volgende keer maar dekking!

Vroeger vond ik in de kar zitten samen met mijn kleine zus helemaal het einde. Mama legde dan haar boodschappen zo goed en zo kwaad mogelijk naast en op ons. Misschien zijn we dat wel iets te lang blijven doen... met onze knieën in de nek niet willen toegeven dat we er te oud voor werden. Dan stuurde ze ons strips lezen tot ze ons weer kwamen oppikken met haar volle kar. Maar dit leek zolang te duren dat we beslisten haar gewoon zelf te gaan zoeken. Onderweg kwam het besef dat de supermarkt een doolhof is voor kinderen... en even later riepen ze onze namen af met ons gesnik op de achtergrond.

Staat mij dit ook te wachten? Want Floris kan er ook wat van. Hij zit in het winkelstoeltje té geïnteresseerd te staren naar het briefje in mijn hand. Wel, hou het dan maar vast voor mama. Twee rayons en een kwartkar verder zie ik dat miniman mijn zakdoekjes vastheeft. Huh?
In slowmotion kijk ik achter me en spot ik een spoor van spullen uit mijn handtas. Flopiloot heeft ze Hans-en-Grietje-gewijs uit mijn tas genomen (die tegen zijn voetjes aan de kar hangt) en vervolgens stiekem op de grond gedropt. Dacht hij nu echt dat we de weg zouden kwijtgeraken?

Floris heeft een mini-voetbal van nonkel Fonkel gekregen. Adieu ander speelgoed.

Ik leg 25 verschillende speeltjes op de mat, maar hij kruipt erlangs én erover richting park waar zijn bal nog in ligt. Hij neemt zijn ronde vriend vast en gooit hem vervolgens weg, om er dan als een gek weer achteraan te kruipen. Dat komt ervan als Voorbeeldpapa (zie vorige blog) zoveel naar het voetbal kijkt, grmbl!

Sinds dit weekend heeft miniman dan ook nog eens ontdekt dat het nog leuker is om te gaan dribbelen?! (hij is 11 maanden oud). Kleine kanttekening: Floris stapt nog niet alleen. Dus ik mag, gebogen als een oud meetje, zijn handen vasthouden en gezellig meedribbelen.

Oh boy, jouw maatjes 20 gaan vooruit!

Gisteren was het dan zover: onze eerste écht gevierde vaderdag. Die ene dag waarop ik als semi-opruimfreak mijn ogen heel hard dichtknijp en beloof niks te zeggen. Een sokkenbom lijkt ontploft, half-gevulde glazen met kringen op de glazen salontafel, een theezakje in de pompbak, broodkruimels en een vuil chocomes op het eiland... Ach ja, het hoort er allemaal wel een beetje bij, zeker? Nu maar hopen dat ik binnenkort zo geen kopie rondlopen heb. Te laat, Stef Bos begint stilletjes te zingen in mijn hoofd: papa, ik lijk steeds meer op jou... Mijn twee helden!

 

Kletterende regen en het is bijna tijd om naar huis te gaan. Waarom koos ik vanmorgen voor mijn peeptoes? Grommel. Straks aanbellen bij de crèche en netjes wachten tot ze me binnenlaten, zonder paraplu. Want Floris in de auto stoppen lukt daar niet mee. Misschien blijf ik nog maar wat langer... Het blijft gieten. Ik pak mijn spullen en vertrek naar beneden en zet me in starthouding voor een sprintje naar de parking. Maar lieve hemel?! Dààr ben je dus. Dag geur van frisse lentebui die mijn zintuigen prikkelt. Exit donderwolk boven mijn hoofd. Zou Floris dit ook ruiken straks? Vraagt hij zich dat dan af? En vindt ie het ook zo heerlijk? Gaat hij ook spontaan lachen als er een druppel op zijn neus valt? Kom zoon, wij gaan onze pannetjes laten nat worden!

...sproetjes! Ze zijn weer voltallig aanwezig op mijn snoet, dankzij een heerlijk uitje afgelopen week. Wat heb ik nog meegebracht? Een overvolle batterij, energie waar een zonnepaneel jaloers op mag zijn en een Marcelleke voor mij en mijn eigenste sproet. Zout op mijn nog egale wangen toen ik thuis vertrok, maar m'n ventje besefte het gelukkig nog niet. Eenmaal in het vliegtuig was het over, ik heb een fantastische week vakantie gehad.

Noot: terug naar huis gaan was nog nooit zo leuk ☼

Gewapend met Kleenex, een grote zonnebril en waterproof mascara ga ik zodadelijk vertrekken naar de luchthaven. Lieve lacher, mama gaat vliegen. Zoals dat ding dat op je eetlepel zit en vrooooom doet....
Dag wolkje, tot volgende week :'(

#ikbeneenwatje

Morgen is het zover... ik vertrek voor 7 dagen op vakantie zonder mijn kleine held.
Na veel getwijfel en getob hebben we de knoop maar doorgehakt en besloten Floris in de goede handen van de grootouders te laten.

Maar (-gevloek?!#@-) ik ga het ZO moeilijk hebben om te vertrekken. Ik hoop niet dat hij me bijvoorbeeld plots echt mist? Het is niet dat hij het iemand kan vertellen...

Zucht. Een portie peptalk, chocolade en snel nog eens bladeren naar het hotel in de catalogus.

#hopeithelps

Mijn mama heeft Floris laten kennismaken met zijn fijne motoriek. Zo legt ze bijvoorbeeld kleine stukjes brood op zijn bord; hij leert ze dan een voor een vast te pakken, naar zijn mondje te brengen en op te eten.

"Fijn", dat zeker. Maar die zogenoemde tanggreep heeft ook z'n nadelen, zeker met zo'n krachtpatser als Florix. Vanmorgen zat respectievelijk mijn neus, oor en lip tussen die kleine duim en wijsvinger. Auw.

En nu gaan werken met bitemarks en knijpvlekjes, het is eens iets anders.