NegeN
Goeiemorgen zonnestraal, Vandaag mag je 9 pre-kaarsjes uitblazen, je bent namelijk precies zo lang op deze aardbol als dat je in mijn buik vertoefde. Ik blik even terug en besef ik hoe intens onze periode al was. Lang heb ik gedagdroomd over hoe het zou zijn, maar niets kan tippen aan dit eigenste moment: gewekt worden door wat vrolijk getater en een heerlijk (waarschijnlijk onbewuste) 'ma-ma'. Je schaterlacht en huilt, bent kerngezond en krijgt zoveel mogelijk liefde. Van dag 1 in mijn buik tot vandaag, ik kan me geen leven meer voorstellen zonder jou.
Liefs, ma-ma #<3
No comments
De kaap van de 9 maanden is in aantocht. Enter verlatingsangst. Ik overweeg momenteel om pancartes te maken van mijn gezicht, zodat iedereen eentje voor het zijne kan houden als ik er even niet ben. 
Haspitality, een leuk initiatief van de stad Hasselt: elke eerste vrijdag van de maand zijn de winkels tot 20u open. "Eindelijk!", schreeuwde het gat in mijn hand. Tot afgelopen vrijdag: ik ga met Floris en friends tegen zevenen op zoek naar een restaurantje. Doe mij maar brasserie O: gezellig, de lekkerste frietjes en veel plaats. Dat laatste bleek -althans volgens de obers- minder waar. Ze aanschouwden mijn koets als een of andere olifant aan hun porseleinen toog. De bel-etage mochten we niet betreden met een koets (?). Aan de grote tafel konden we niet zitten want Wat Als er een grote groep zou komen? En beneden was er een tafel tussen twee tafels in. Neem die maar, riep de garçon. Alsof we daar ooit allemaal aan konden zitten, laat staan mijn koets ergens te parkeren in het midden van de gang. Gepiqueerd rijden we weg, zo onbeleefd! Maar geen erg, we gaan wel naar restaurant G... waar we eveneens met lege handen (én maag) weer buiten belanden. (H)as(s)pitality, puh! Uit frustratie belt manlief naar mangerie W*, net buiten de stad, waar we heel vriendelijk onthaald worden. Zonder moeite plaatsen ze de kinderstoel aan tafel, warmen ze Floris zijn fles op serveren ze de onze ;) 
Gisterenavond heeft Floris zijn eerste ritje gemaakt in de winkelkar. Het idee speelde al een tijdje in mijn hoofd, nu moest ik het alleen eens uittesten.
Gisteren tijdens Terzake ben ik in 7 minuten tijd overgegaan tot een lichte shock. Het ging over mishandeling door een kinderoppas. Ondanks de waarschuwing voor emotioneel zware beelden heb ik toch gekeken... hier zijn simpelweg geen woorden voor. Ze gooit (écht!) de kleine peuter in zijn park, knevelt hem en stopt een prop in zijn mond. De zogenoemde babysit kreeg 5 maanden effectief en gaf achteraf ook toe dat het een goede zaak was dat de ouders haar onwettelijk gefilmd hadden. "Anders had het nog erger kunnen zijn". Ik mag er niet aan denken, er lopen toch zulke zieke geesten rond. Feed them to the dinosaurs! 
Mjam mjam, tijd voor Floris zijn eerste boterham! 
Mix 'n match, ik hou van kleurtjes (en kleertjes). Ook Floris mag meedoen met colorblocking. Ongestoord een oranje broek met grasgroen shirt, mijn kleine wortel ;)
Feit: baby's kunnen hun neus niet snuiten. Er bestaat slechts één middel (tot zover de wetenschap): fysiologisch serum, de zoutwaterflush voor de neus. Probeer het gewoon eens zelf, zou ik zeggen. Hoogst onaangenaam, en zo'n tube in het neusgat van een baby mikken is ook geen eitje. Floris weet dus al hoe laat het is als ik dat ding bovenhaal. Hij doet kung fu met zijn handen ter verdediging, z'n hoofd gaat van links naar rechts. 
Terwijl ik Floris zijn fles melk opwarm, ben ik hem wat aan het entertainen. De kleine speelvogel is moe en moet nog een halve minuut wachten. En dat kan soms lang duren, zeker als ik de teller in het oog houd. Dus kies ik voor afleiding. Snel, want mijn zelfverzonnen rijmpjes lopen stilletjes af. De microgolf roept biepend dat ie klaar is. Ik moet nog even schudden, en gooi spontaan de fles van mijn ene naar mijn andere hand. Ondertussen wat geluidjes erbij, damn I seem like a pro! Floris vindt het meer dan leuk, we gaan er helemaal in op. 
Vanochtend heb ik Floris nog harder geknuffeld dan anders. En ik denk dat er geen verdere uitleg nodig is. Al mijn problemen werden bij het aanzetten van de radio onmiddellijk geklasseerd bij de O van onbelangrijk. Mijn hart bloedt, ik heb meer kippevel gehad deze voormiddag dan de hele winter samen. Sterkte aan de ouders, familie en kameraadjes van de slachtoffers in Zwitserland. Een ware nachtmerrie, ik weet niet of ik little F ooit meestuur met een bus, momenteel in mijn ogen een glazen doos op wielen zonder gordels en airbags... 
Anderhalf jaar voor mijn zwangerschap heb ik een nieuwe auto gekocht. Ik koos voor een 3-deurs, want dat was volgens de verkoper veel sportiever dan een 5-deurs. En aangezien kinderen in de nabije toekomst nog geen optie waren, was mijn keuze snel gemaakt. Enter mijn kersverse zoon, en nu grommel ik dagelijks tegen mezelf: what was I thinking? Elke morgen als ik Floris naar zijn vriendjes breng, moet ik met 10kg Floris op mijn rechterarm en 10kg bagage aan mijn linkerarm de grote sportieve deur openen, de zetel naar voren schuiven, achterin de auto kruipen, zorgen dat ik mijn noch Floris zijn hoofd stoot en hem veilig in zijn zitje plaats. Neem dan de combinatie met hakken en / of een kleedje. In de regen. Met die onverwachte windhoos. Soms zou ik mijn schoen willen uittrekken en heel hard met m'n hak op de deur tekeergaan (killer heels, new dimension). 
Vroeger kon mama of oma al eens iets van mijn gezicht vegen, met een in het slechtste geval natte vinger. Gruwel, maar voor m'n eigen bestwil. En dat weet ik wel, maar ik kreeg er vroeger toch altijd een beetje buikpijn van. Hoewel ik nu oud en wijs genoeg ben, loop ik nog (te) vaak rond met kruimels of spaghettisaus aan mijn mond. En chocomelk mét een toef slagroom kan niemand netjes drinken, snorry. Zo ook met Floris, die het niet apprecieert als ik aan zijn snoet zit. Het spijt me, kleine welp. Mam is misschien wat te neurotisch, maar slapers en snottebelletjes are a no go. 
Hoera, mijn kleine spruit kan in zijn eentje zitten (let op, eentje met een t). Het ziet er zo schattig uit, nu enkel hopen dat de tussenperiode definitief voorbij is... 
Sinds De Bevalling heb ik last van...juist, vergeetachtigheid. Vervelend, ik voel me nu vaak zoals Dory. Zoals ook vorige week, een collega vroeg me een lift na het werk. We spreken af dat ik hem even voor ik vertrek verwittig, zodat hij zijn spullen kan nemen en afsluiten. Zo gezegd, zo gedaan (so far). Ik doe hetzelfde, sluit mijn kantoor en neem de lift, de auto en rij richting thuis. Halverwege bel ik met manlief, hij vraagt me naar mijn lifter en dan realiseer ik me... dat ik alleen in de auto zit! Pijnlijk. Mijn collega is goed thuisgeraakt, no hard feelings. Maar mijn geheugen is nog steeds zoek. Ik had me eerder verwacht aan bekkenbodemspieroefeningen, maar postnatale geheugentraining is voor mij eerder aan de orde. En post-its, mijn geweldig gele geheugensteuntjes.