Gisteren was het dan zover: onze eerste écht gevierde vaderdag. Die ene dag waarop ik als semi-opruimfreak mijn ogen heel hard dichtknijp en beloof niks te zeggen. Een sokkenbom lijkt ontploft, half-gevulde glazen met kringen op de glazen salontafel, een theezakje in de pompbak, broodkruimels en een vuil chocomes op het eiland... Ach ja, het hoort er allemaal wel een beetje bij, zeker? Nu maar hopen dat ik binnenkort zo geen kopie rondlopen heb. Te laat, Stef Bos begint stilletjes te zingen in mijn hoofd: papa, ik lijk steeds meer op jou... Mijn twee helden!
Subscribe
RSS
