Waarom heb ik een tijdje niet meer geblogd?
4 letters, het rijmt op geen excuus, meid. En ik mis het, dus puzzel ik opnieuw mijn min of meer geordende hersenspinsels online.

Tot posts xx

 

Even stilstaan...klikken: 1000awesomethings.com en chop chop back to work now ;)

Daar staat hij dan te pronken: mijn eigen creatie in de krant.

Vorig jaar zat ik er nog over te dromen, nu is het een feit. Ik ben mama, officieel, hoe vreemd het soms voor mezelf nog klinkt. Simpelweg omdat ik het kind in mezelf niet loslaat... and I never will ;)

Happy weekend, spelen!

Naast een half jaar kickboksen heb ik in mijn leven nog nooit zo vaak 'aaa' gezegd als nu. Floris grijpt namelijk heel graag naar alles wat aan mij vasthangt. Lees: mijn haaar, sjaaal, ooaaarbellen, ...

En hij laat niet los, nee, hij probeert het ineens in zijn mond te stoppen (cfr de oraaale faaase)?! Ik denk dat m'n babykreeft een voorkeur heeft voor die letter, hopelijk heeft hij snel door dat het geen deugd doet. Geloof me, mijn vaststelling is echt niet bij de haren genomen (ahaha).
Hangers laat ik dus voorlopig even voor wat ze zijn, sjaals doe ik eerst uit en vanavond ga ik naar de kapper, sorry schaaat.

Maandag: 'Amai, zijde gij moe?', aldus man 1.
Dinsdag: 'Wat is dat onder uw oog?', (akward) man 2 had het blijkbaar op de wallen onder mijn ogen.
Conclusie: ik zie er niet uit. En mannen zijn zo verdomd eerlijk (zucht).

Allemaal goed en wel, op een klein detail na. Ik voel me namelijk helemaal niet moe, of beter, niet meer moe dan anders. Dus met mijn niet-olifantenvel kwam dit na 2 keer redelijk hard aan.
Er was maar 1 uitweg: de chocoladerepen in mijn EHBO-compartiment (Eerste Hulp Bij Opmerkingen).
Verdorie, dat hoopje hormonen kan mij zo sturen... alsof alle beestjes in mijn hoofd tegelijk naar 1 kant rennen. Comfort food, now! Ik vertik het voorlopig nog steeds om me te plamuren met make-up, misschien moet ik het toch maar overwegen. Alleszins ben ik van mening dat je niemand pleziert met zo'n opmerking. Het helpt niet. En ik weet ook nooit wat ik dan moet antwoorden... héél hard geeuwen?!
Soit, vandaag mijn knalgele trui aangetrokken, time to shine. xx

Verhaal: een collega van vaderlief heeft een dochtertje van 2,5 jaar. Sinds een week ligt ze in het ziekenhuis met een zeldzame auto-immuunziekte, iets wat ik tot dusver enkel bij House MD hoorde. Ondanks het feit dat ik Sterre (zo heet ze, kleine twinkle) niet echt ken, luidde er onmiddellijk een alarmsirene in mijn hoofd wanneer mama het me vertelde. Ik vond het niet zomaar erg; ik vond het héél erg. En ik wou ze meteen een kaartje kopen, en snoepjes, en kadootjes. Want als kind ervaar je zoiets nog erger, dat blijft je voor altijd bij.
Ondanks mijn overvolle agenda wou ik koste wat kost naar de speelgoedwinkel en het ziekenhuis. Snel en clever het logistieke regelen: de crèche sloot -> Floris dan maar mee naar bacterieland. Geen parking dichtbij -> redelijk fout geparkeerd. Regen -> grmbl. Floris op mijn arm plus kadootjes plus handtas plus warme winterjas en evenwarm ziekenhuis -> melting!
BUT I did what I had to do (omwille van die ene vreemde nieuwe hersenkronkel).
Soit, Sterre-kte voor *

Floris begint verdraaid trekjes te krijgen van Bam Bam... Komaan peeps, de kleine van Barney en Betty Rubble. Nee? Neem het maar aan van ware Wilma Flintstone -blonde edition-. Als ik hem op mijn schoot neem aan tafel, begint little F met z'n handjes te drummen op de tafel. Het zou zo leuk zijn mijn zoon later op Rock Weetikveel te zien spelen. En ik dan backstage natuurlijk, als grootste fan -fout! Noot: als dit ooit zo zou zijn, ga ik in t-shirt met Bam Bam op -verloren. Maar het is heerlijk om te zien hoe hij zich zo kan focussen op die tafel en zijn handen die deuntjes verzinnen.
My boy rocks!

#proudwilma

Er kwam -helaas- geen photoshop aan te pas.
Meestal lukt het me zo netjes, met een pakje Snoetenpoetsers in de toolgordel. Not this time... ;)

#facial

Soms liggen ze overal, dan denk ik dat er so-wie-so geen mag bijkopen. And in case of emergency the small suckers decide to play hide and seek?!

#mutebutton

Vandaag is Floris een half jaar, woehoew!
Proficiat blijste baby ooit, binnen 6 maanden gaan we verse aardbeientaart smullen tot we buikpijn hebben.

 

Als het mijn achternaam kon zijn, werd het 'Paul' ;)
-xx-
ms Smit(h)s

Een kindvriendelijke crèche, een knoert van een pleonasme (de zwarte neger, remember?).
Toch even een bedenking: how about oudervriendelijk? Begrijp me niet verkeerd, het zijn schatten daar, hoor. Maar vanmorgen heb ik toch even loeihard gevloekt (in mijn hoofd, stel je voor tussen al die kabouters gniffel). Bij het arriveren zet ik het bakje van Floris -zijn maxicosi- op de lange kast. Daar ligt uiterst rechts een badkussen om de jasjes van baby's aan en uit te doen. Dus ik neem little F* op en bij het rechtkomen krijg ik een soort houten speer tegen mijn hoofd? AUW! Ik draai mijn zere hoofd een kwart en aanschouw een hertenkop tegen de wand, zo'n leuke Zweedse voor kids. Maar dat houten gewei... Hoe komt iemand er nu bij om dat kussen dààr onder te positioneren? Het ergste: met mijn aankomst stonden de maxicosi's wat gespreid op de kast. Ik schuif ze wat dichter tegen elkaar en waarschijnlijk is dat kussen zo onder Hertmans geraakt.

Vrijdag de 13de, puh! Gewoon weer een knap staaltje Kluns ja. Kunnen we weer hertelijk om lachen.
Chop chop!

 

What the sok?

#lagenteestamuyloca

Het mag blijkbaar nog de hele maand, mensen zoenen en hen het beste wensen. Ik krijg automatisch ook een nieuwe baby toegewenst, "want het kan nog, he, voor dit jaar". De eerste keer viel ik zowaar uit de lucht?! Maar toegegeven, het zet me aan het denken. Vroeger wou ik er twee (cfr. me & my sis) of vier: gezellig en gegarandeerd de leukste feesten. Na De Bevalling ben ik daar op teruggekomen, dit kan ik niet nog eens. No, nay, never. En enkele maanden verder kwam ik dan weer in het tijdperk 'Bevalling, que?'. Zucht. Wens me maar lekker veel geluk, ik vul het wel in naar eigen inspiratie.

Kiss kiss. ;o) naar de foto

#Berlindeed

Il y a 9 mois, de laatste keer dat ik van de grond ging... vloog dus. Maar met Kerst kwam het besef dat we er even tussenuit moesten.

Toverhoed, stokje, konijn en een weekendje Berlijn. 3 dagen zonder baby, 3 nachten met hubby. En die trip heeft me ongelofelijk veel deugd gedaan! Ik heb me misschien iets te vaak omgedraaid als ik babygekir hoorde, maar verder ging het prima zonder mein Schatz. Veel clichés kloppen (I hate to admit): tijd voor elkaar is cruciaal.

PS: toch ook nog even deze knaller: den drank is den duvel.

#losgehen