2012, be aware!

Dit jaar gaat Floris '1' worden, taart en kaarsje inclusief. Hij zal hopelijk ook zijn eerste woordjes zeggen (bootcampgedril "papa" vs het subtiele ge"mama"). Binnenkort draait hij op z'n buik, daar zijn we al bijna. Dan zitten, kruipen en last but not least: do the walk.
Zovéél vorderingen op de planning. Ik kijk ook uit naar zijn eerste spaghetti, hoewel ik het me later nog wel zal beklagen ;)
We gaan dat goed doen, little F*, you mock mama's words! Ma-ma, MMMaMMMa, mama dus.

Ik rij met Floris naar de crèche en de weg is erg nat. Heb ik toch wel de neiging om keihard door de plassen te rijden (gniffel). Natuurlijk niet als er mensen in de buurt zijn, dat zou iets te grof zijn (en mijn auto is te herkenbaar). Het geeft mij het identieke gevoel als toen ik in de boomstammetjes in de Meli zat, heerlijk!

Iets soortgelijks ervaar ik ook als ik over een heuvel rij, vroeger deden mijn zus en ik dan van 'Armen omhoog en kriebels in de buik'. Dus als ik dat doe, vraag ik copiloot Floris eveneens zijn armpjes omhoog te doen en volgt er een woooooew... mja.

Een laatste uit mijn nostalgische avonturen met de auto (dan stop ik, beloofd): als we naar de supermarkt gingen, parkeerden we ons altijd op het dak. En als we bijna boven waren, liet vaderlief het gaspedaal los en riep hij 'Duwen, duwen, duwen of we geraken er niet!'. En als ware bakvissen schoten we meteen met al onze kracht tegen de zetel om te helpen duwen. Oprechte angst dat het niet zou lukken van zodra we omhoog reden, mijn papa kon ons zoveel wijsmaken (nog steeds, zucht). Maar daar schrijf ik een andere keer over.
Kriebel xx

Zondagavond in 3 woorden: familie, pizza, cava. En niet noodzakelijk in die volgorde.

Het is de leukste afsluiter van het weekend, lekker gezellig. Mijn ouders werken nog allebei, dus nemen ze dan hun quality time met kleinzoon Floris. Zo ook afgelopen zondag, waar zoonlief netjes getoond heeft dat hij mijn genen heeft.

Beschouw deze foto als de "voor"...
(hint: 2 - 1 + op de grond + in duizend stukjes = ?)

Feit: Floris is een vechter.
Zijn tegenstander? Slaap!
Men zegt me dat hij niets wil missen. Het flatteert me natuurlijk wel dat hij het gezellig toeven vindt in mijn omgeving. Maar verdorie soms zou ik hem toch een zetje willen geven. Zijn oogjes vallen toe, en dan komt plots het Duracell-DNA van mijn zijde weer naar boven. Wakey wakey.

Gelukkig is dit enkel nog overdag, Kleinduimpje Omhoog!

Het einde van het jaar nadert, vanaf nu is het officieel overal druk. Schrikt me helemaal niet af, hoor. Elke dag frisse lucht voor mijn wolk is een must, zo gaan we dus de stad in mét buggy. Zucht, een waar getaffel (is dit een woord?)... Nu vraag ik mij af of er ook zoiets bestaat als verkeersregels dezer dagen. Mag inhalen langs links? Vanaf wanneer ben ik aan het bumperkleven? Geldt voorrang van rechts? Nooit duidelijk afgelijnd, dus iedereen doet maar wat. Persoonlijk ga ik voor de voorrang van altijd als ik met Floris in zijn pompoen rij.
Zondagrijders, be aware, Floris and his speed mam are there!

Vroeger nam ik zelden een baby'tje vast, ik had namelijk een zekere angst om het te laten vallen. Het begon toen ik 16 was en we een nieuwe pup gingen kiezen. Ik neem de wollebol vast en in alle euforie doet hij een plasje. Op mij, juist. Als reflex laat ik het beestje los, in de veronderstelling dat het -net zoals onze kat!- netjes op zijn pootjes zou landen. Niet dus, hallo trauma. Met de pup was er gelukkig niks aan de hand, Xia is 12 jaar mogen worden, het was een prachtdier. Maar dit voorval heb ik mezelf opgelegd dat zoiets nooit meer mag gebeuren, dus ik liet baby's liever in de armen van m'n buur.

Bij Floris betrap ik me er nog vaak op dat ik hem gewoon echt niet mag laten vallen. Alsof het zou gebeuren he? Maar bij mij weet je nooit, vroeger liet ik op de speelplaats soms ook ineens mijn brooddoos vallen. Het is een miscommunicatie tussen mijn hersenen en handen, vrees ik. Geen zorgen, ik neem mijn dropje heel stevig vast, altijd.

xx

Vanochtend waagde ik mij aan het knippen van Floris zijn nageltjes. Geen sinecure, zo'n minimanicure?! Probeer eens een nageltje van 3mm met een nagelknipper nog korter te maken. En vraag je baby ineens om zijn handjes dan ook stil te houden

^^...

Maar het moet gebeuren, tenminste 1x/week. Die klauwtjes groeien zo snel, anders krabt mijn kleine kater zich per ongeluk in zijn gezicht. En Scarface, daar pas ik voor. Over de hele lijn lukt het me wel aardig. Ik heb er slechts 2 keer naast gezeten, no further comment. Gelukkig hebben we een familiale verzekering (o;

#miauw

Lang geleden dat ik nog mocht losgehen in de speelgoedwinkel. Maar gisteren voelde het ook weer een beetje zo aan, onder de noemer 'Ik zoek iets voor mijn zoontje' (grijns). De morele verplichting voor mezelf als newly mam gaf de doorslag, ik moest en zou iets hebben! Speelgoed te over, rek na rek, ik ben een uur aan het rondgaan en besef dat ik alsnog met een lege kar rondrij. Een kar, jà, want ik had er wel zin in. But the cool toys start at 1, kleine Floris. Sinterella kocht dan maar een zoveelste knuffel en kijkkoekjes, want je kan ze toch nog niet eten. Troost: van zodra je wat ouder bent, vragen we auto's, superheld-outfits, lego en spelletjes. En dan kunnen we samen spelen ;)

#Ididitallforthecookie

Zondag was een off-day voor Floris, dus idem voor z'n oudjes. De hele dag door gezeur, alleen op de arm werd hij een beetje rustig. Vermoeiend, want we hebben àlles uit de kast gehaald. Uiteindelijk zijn we 's avonds pizza gaan eten en is de donderwolk boven zeurtje petit beurretje opgeklaard.

#comfortfood?

 

Shoppen!
Met! Floris!
Bye!

#gatinmijnhand #beterzodanomgekeerd

13 uur, zolang was de kleine snurker afgelopen nacht in dromenland. Ik ben 4 keer wakker geworden en gaan kijken of alles nog oké was. Zijn record stond op 9 uur, ik had ergens toch wel een hongerkreetje verwacht. Niet dus, met als gevolg dat ik eruit zie alsof ik -inderdaad- 4 keer ben opgestaan vannacht. Hmz, ondanks de wallen toch graag meer van dat. TGIF, hoppa!

#tgif

 

De pamperbroek, al enkele seizoenen een must in je kleerkast. Hieronder de geschiedkundige oorsprong van de benaming: pampers need space.

#pamperbroek #toocute

Floris stopt graag zoveel mogelijk in zijn mond (cfr orale fase). Maar hij kent soms zijn eigen krachten niet, kleine Asterix toch. Zo heeft hij gisteren met een rammelaartje tegen zijn voorhoofd gestoten. Drie, twee, een... wenen.

Kleine Klunserix, ik heb je een zacht speelgoedje besteld. Vroem vroem xx

#girlsdigscars

 

Ik vind geen betere titel, intro groentenpap én het geurige gevolg. De pampers waren nog nooit zo... laat ik hier de ruimte voor interpretatie houden. Ik schrok me vanmorgen toch een hoedje. En dat op nuchtere maag, maar even geen ontbijt dan. Ach ja, zodra de mondhoekjes van mijn kleine monster omhoog gaan, daalt de intensiteit van de geur met 50%. Hoera, en voetjes in de lucht (niet tegen de billen, Floris!)!

#nooitteveelvochtigedoekjes

Noot: deze blog bevat bewust geen beelden