Hij zit erop, mijn eerste werkdag sinds De Bevalling.

Hectisch? Tuurlijk. En dat terwijl Florisje al bij de opvang was... Het begon al 's morgens, nochtans lagen mijn kleren al klaar en had ik ruim de tijd om fris en fruitig voor de dag te komen. Maar dan stap ik in mijn auto en vergeet mijn fles water. Stay hydrated, dus terug de trap op, water halen, trap af, auto in met fles. Ik vertrek, en heb dat heel apart gevoel vanbinnen. Wéten dat je nog iets vergeten bent, maar wat? Mijn huissleutel, aargh... Auto terug vooruit, uitstappen, trap omhoog, sleutel pakken, trap omlaag, aub niet zweten nu, ik moet nog vertrekken? Goed, vertrokken en net(jes) op tijd gearriveerd. Eenmaal op het werk ging het allemaal wat rustiger, het deed deugd de lieve collega's terug te zien. Want het zijn toch allemaal een beetje tantes en nonkels van Floris.
De dag dat ik bij VNR begon, kreeg ik een mailtje "Welkom bij de familie".
And it still is. 

 

Eureka! Het wordt het ietsje duidelijker wanneer Floris moe is. Hij gaat huilen en wrijft met zijn vuistjes in z'n ogen. Dank u lieverd, deze taal kent mama wèl, glad we're on the same level here :-) Als ik Grote Geeuwer dan op zijn zijtje leg met een tut in zijn mond, is het maar een kwestie van aftellen: 3...2...1... Nighty night!

Het is zover, mijn 2 soldaten zijn geraakt. During combat. Buikgriep zat in een snuister hoekje en heeft hen gevat. Helaas kan ik niks zeggen over het sterke ras, want eergisteren had ik het als eerste zitten. Geen pretje, want nu sta ik er even helemaal alleen voor. Soldaat Floris stelt het nog redelijk goed, want hij maakt voorlopig geen koorts. Generaal Papa daarentegen is er erger aan toe en leeft momenteel op cracotten en een cocktail (zie foto), horizontaal in de zetel.

Zucht, mannen die ziek zijn... vul zelf maar aan ;-)

Dat was het dan, hoofdstuk Borstvoeding is bijna afgesloten. En of het mij opvalt?! Ze zijn weg, meneer. Oké, 'weg' is wat zwaar geladen (die woordkeuze...), ik moet gewoon mijn beeld weer wat aanpassen. In het begin uitte mijn zwangerschap zich voornamelijk via Het Paar iets lager dan mijn ogen. Daarna pas schoot mijn buik in gang. En later kwam dan ook nog eens de melkproductie, I say no more. Ach ja, wat nieuwe beha's kopen is altijd leuk. En ik hoorde toch niemand klagen. Maar dus tijd om de D's -de dees- weer op te bergen en weer BFF te worden met zij die rijmen op schoenen. X 

Vandaag was het officiële verkeerd-rij-dag. Mijn gps stuurde me verkeerd in Luik, ik zag verdorie al bordjes Luxemburg?! Frustratie. Niet goed voor mijn hart omdat ik ook nog eens in de file terecht kwam en baby boy achterin zat. Want toen werd het etenstijd (horrorfilm-geluid)... Voor zover ik weet heb ik nog geen ingebouwde microgolf in mijn auto, dus ik kon mijn hongerig patatje niet verder helpen. Manoever: stiekem de radio wat luider gezet en Floris is ingedommeld. Fjuuw. Zou het een geldige reden zijn voor de politie als ik hiervoor te snel rij? Binnenkort in stickervorm op mijn auto: "Opgelet, gevaarlijk transport. Floris heeft honger." ;-)

Vandaag gaat Floris 'proefdraaien' in de crèche. Toekomstige vriendjes en vriendinnetjes ontmoeten, spannend! Hoewel ik denk dat het eerder zo is voor mij dan wel voor hem. Gewoon omdat iedereen dat altijd zegt. Dus ik laad mij met Kleenex -subtiel- in mijn handtas (en broekzak en mouw en in de auto). Ach, het zal toch zo erg niet zijn? Een half dagje, dan kan ik eens wat gaan opruimen (right). So be it, want als working mam zit er niets anders op. En het zal goed zijn voor zijn sociaal contact, samen met alle andere smurfjes werken aan een zekere regelmaat. Daar doen we het voor! En dan zal het weerzien 's avonds altijd dubbel zo leuk zijn.
To be smurfed!

 

Progress! Kleine F heeft een horizontaal cirkeltje gemaakt op de speelmat. Eerst lag hij met zijn snoet naar mij, wat later was hij een kwartje gedraaid. En zo ging het maar door, beentjes in de lucht en hup. Mijn kleine welp doet dat goed, he made mammy proud again. En het liedje popt prompt in mijn hoofd: ik draai, en rond, en rond, en rond, als een leeuw in een kooi (na 14 weken thuis kunnen dit soort ingevingen zich nu eenmaal manifesteren...). Sorry Willy, doe mij toch maar Mumford & Sons. Raow!

 

Saturday night. Vriendin J. viert haar 3de voordeur, tijd voor een feestje. We gaan met 12 vrouwen eten bij een Grieks restaurant, tussen allemaal Turkse cafés. Love her irony. Tegen twaalven ging de harde kern nog door naar een club and newly mam has decided to join! Vertrekkensklaar in een volgens mij nog iets te strak kleedje geef ik Floris een zoen. Hij lacht zo ongelofelijk mooi naar mij dat ik ook een knuffel ga geven. Ik pak hem op en daar kwam hij dan, op mijn kraag: de boer met een scheut teruggegeven melk. Een boertje verkeerd. Mooi in contrast met mijn pikzwarte jas. Voor milky man was dit zo verlossend dat hij me een nog mooiere lach kado gaf. Zomaar, voor niets. Dat kan ik mijn ventje toch niet kwalijk nemen? Dag Flieflafloris, slaapwel en tot morgen. Woop woop!

Quote 1 K&G: "Floris zit in zijn orale fase".

Hij neemt nu dus alles in zijn mond. Als hij 2 jaar is, gaat hij over naar de -jawel- anale fase. Ik geef geen verdere uitleg. Dus laat ik hem voorlopig zijn gangetje gaan, alles mag eraan geloven. Als mijn hand in zijn buurt komt, gaat hij er als een magneet tegenaan. Knuffels, tutters (ook de achterkant), zijn slabbetje, you name it. Quote 2 K&G: "Hij begint precies al aan zijn tandjes". Great. Maar goed dat ik mijn borstvoeding aan het afbouwen ben (auw?). We shall see, want bij K&G zeggen ze zoveel... Over tandjes gesproken, ik kom net van de tandarts. Mijn rechterhelft weigert momenteel dienst, ik mijd dus zoveel mogelijk sociaal contact en rij naar huis. Tot ik aan de verkeerslichten een slok neem van mijn fles water. Geen goed idee, Lo. Waarom is er geen undo-knop voor mensen?! Sierlijk vloeit het straaltje langs mijn kin... op mijn jeans (dat droogt natuurlijk lekker traag). Hopen dat niemand dit gezien heeft!
Groen! Go! Groetjes!

 

;-)

 

Dames, verlies nooit het kind in jezelf ;-)

 

 

 

Geachte marketingdienst van Zwitsal,

Als ervaringsdeskundige zou ik u twee nieuwe producten willen aanreiken die nog niet in uw gamma zitten. Volg aub even mee... Mijn lieve zoon van 3 maanden neemt iets te vaak het voorbeeld van zijn vader en kan een waar orkest van scheetjes geven. Een voordeel voor papa Floris, want als we in de auto zitten en ik geef mijn geurgrijns dan kan hij het integraal op zoonlief steken. Raampje open en we rijden verder. Maar als het raam niet zo dichtbij is, mag er voor mijn part een alternatief zijn. Want het gebeurt zelfs terwijl ik zijn pamper ververs en werkelijk in the line of fire sta. Doe mij dus maar de Zwitsal-wasknijper, het neusmodel. En als het even kan daarbovenop de Zwitsal-luchtverfrisser, genaamd de it-wasn't-me-spray. Papa's zullen het met plezier meenemen van de supermarkt. Ik hoop dat ik zo kan bijdragen tot een betere wereld, want is er geen oud gezegde dat toegeeft: 'Beter een geurtje voor iedereen, dan buikpijn voor mijn alleen'? ;-)

Geurige groeten

Even tussendoor, maar Floris wordt elke dag nog knapper.
Ik ben zo trots! Daarom graag deze gouden raad aan mama's én papa's, om binnen een aantal jaren op terug te komen...

Met mijn nieuwe -tweede- job als mama moet ik leren nog meer tegelijk te kunnen (Mega-multitask-Mindy style). Zo ontstaan er regelmatig van die situaties waar ik denk 'Where...is...my...mind?!'. Ik heb bijvoorbeeld mijn scheenbeen al té vaak gestoten aan de trekhaak van de vervangwagen (gevolgd door heel luid gevloek in mijn hoofd). En zaterdag liep ik met mijn blouse achterstevoren door Maastricht (er jeukt iets aan mijn keel -> het etiketje, toch wel...). Ik ga met 2 verschillende sokken sporten, leg mijn gsm in de frigo (gênant als het gerinkel wel degelijk van daar komt) en zo kan ik nog eventjes doorgaan. Maar zoals gezegd, mijn brein heeft tijd nodig om dubbele shifts te draaien. Zolang mijn kleedje maar niet achter mijn panty's blijft steken als ik van het toilet kom... Dan trakteer ik op algemene gêne en post ik de foto op mijn blog, beloofd!

PS: Pixies rule (oe-oew!)

Pukkelpop blijft bestaan, hoera! Even een kleine kanttekening, want ik was erbij, net een maand bevallen en voor de eerste keer zonder baby! 

Festivals are my favourite, ik keek er enorm naar uit. Het begon met de heerlijke zon, een cava'tje afgewisseld met een grabbel uit de Haribo-snoepzak... Life as it should be. Hoe het verder verliep hoef ik niet meer te vertellen. De men-only-night van piepkleine Floris en papa kwam in een rush van paniek, ze vernamen het nieuws en konden mij niet bereiken. Bange momenten voor het thuisfront, ik mag er niet meer aan terug denken! Als newly mam was het besef van het hele gebeuren een keiharde wake-up-call. Ik ben de dag erna gaan uitwaaien aan zee met zoon- en zuslief. Toch ben ik heel blij met de beslissing van Chokri, en volgend jaar wil ik er weer bij zijn. Met soulmate zus. Lekker genieten, en beseffen dat we bij de lucky ones waren.

Pukkelpoppies for life!