Hallo moedergevoel

Verhaal: een collega van vaderlief heeft een dochtertje van 2,5 jaar. Sinds een week ligt ze in het ziekenhuis met een zeldzame auto-immuunziekte, iets wat ik tot dusver enkel bij House MD hoorde. Ondanks het feit dat ik Sterre (zo heet ze, kleine twinkle) niet echt ken, luidde er onmiddellijk een alarmsirene in mijn hoofd wanneer mama het me vertelde. Ik vond het niet zomaar erg; ik vond het héél erg. En ik wou ze meteen een kaartje kopen, en snoepjes, en kadootjes. Want als kind ervaar je zoiets nog erger, dat blijft je voor altijd bij.
Ondanks mijn overvolle agenda wou ik koste wat kost naar de speelgoedwinkel en het ziekenhuis. Snel en clever het logistieke regelen: de crèche sloot -> Floris dan maar mee naar bacterieland. Geen parking dichtbij -> redelijk fout geparkeerd. Regen -> grmbl. Floris op mijn arm plus kadootjes plus handtas plus warme winterjas en evenwarm ziekenhuis -> melting!
BUT I did what I had to do (omwille van die ene vreemde nieuwe hersenkronkel).
Soit, Sterre-kte voor *