Kabouter & Kluns

Vanmorgen neem ik Floris uit zijn autostoel en zie dat hij zijn ontbijtslabbetje nog aanheeft. De Bree in mij (Desperate Housewives) wil het uit voor we de crèche binnengaan. Maar Floris zijn autotroon is zodanig voorgevormd dat dit makkelijker lijkt in mijn hoofd. Ik wil hem natuurlijk geen pijn doen, en met die gedachte onthoudt de kluns in mij alleen het lijdend voorwerp.

In 7 haasten denk ik de bavet snel los te trekken, dan hoef ik niet helemaal achter zijn hoofd zitten prullen. Snok, netjes gelost... mét het grote ongenoegen (lees: instant gehuil) van Floris. Dat deed geen deugd, natuurlijk!?! Waarom besef ik dat toch altijd maar weer achteraf? Die undo-knop mag nu écht wel bij mij geïntegreerd worden...
Mijn arme kabouter, sorry, mama zal het nooit meer doen.
Pinky swear!