Kort Lo(n)tje

Help, ik ben moe! Eerst moest Floris zijn slaapritme vinden, en nu we dat eenmaal bereikt hebben, blijk ik het mijne kwijt te zijn?! Ik ben normaalgezien altijd goedgeluimd en een ware Mrs Brightside. Maar ik merk dat die vuile vermoeidheid (pardon my language) me de laatste tijd overvalt. Het zogenoemde korte lontje.

Vorige week heb ik de uitbater van een broodjesbar klaar en duidelijk mijn ontevredenheid over een bestelling gegeven. En gisteren bij het gezinsontbijt in een bloemenzaak was het spek voor de triljoenste keer niet genoeg gebakken (wat we op voorhand al-tijd vragen). Eer het dan terugkomt, zijn de eitjes koud. En de croissants hadden te lang in de oven gecampeerd... zucht. Dan zeg ik tegen mezelf: suck it up, cupcake! Maar ik kon het niet relativeren, het was sterker dan mezelf en daar kan ik dan oprecht een voormiddag droevig van zijn.

Kortom: Kortlontje durft te overheersen, en daar wordt niemand gelukkiger van. Ik wil ze op vakantie naar de zon sturen, op doktersvoorschrift als het moet. Met de zon op haar snoet, de zee (de lucht, niet het water) in haar neus en (mogelijks met een kleine lekkage uit de rechtermondhoek) op het strandbed indommelen. Reisbureau, zet je schrap: Moe-emam on her way!