Autopret

Ik rij met Floris naar de crèche en de weg is erg nat. Heb ik toch wel de neiging om keihard door de plassen te rijden (gniffel). Natuurlijk niet als er mensen in de buurt zijn, dat zou iets te grof zijn (en mijn auto is te herkenbaar). Het geeft mij het identieke gevoel als toen ik in de boomstammetjes in de Meli zat, heerlijk!

Iets soortgelijks ervaar ik ook als ik over een heuvel rij, vroeger deden mijn zus en ik dan van 'Armen omhoog en kriebels in de buik'. Dus als ik dat doe, vraag ik copiloot Floris eveneens zijn armpjes omhoog te doen en volgt er een woooooew... mja.

Een laatste uit mijn nostalgische avonturen met de auto (dan stop ik, beloofd): als we naar de supermarkt gingen, parkeerden we ons altijd op het dak. En als we bijna boven waren, liet vaderlief het gaspedaal los en riep hij 'Duwen, duwen, duwen of we geraken er niet!'. En als ware bakvissen schoten we meteen met al onze kracht tegen de zetel om te helpen duwen. Oprechte angst dat het niet zou lukken van zodra we omhoog reden, mijn papa kon ons zoveel wijsmaken (nog steeds, zucht). Maar daar schrijf ik een andere keer over.
Kriebel xx