The fear

Vroeger nam ik zelden een baby'tje vast, ik had namelijk een zekere angst om het te laten vallen. Het begon toen ik 16 was en we een nieuwe pup gingen kiezen. Ik neem de wollebol vast en in alle euforie doet hij een plasje. Op mij, juist. Als reflex laat ik het beestje los, in de veronderstelling dat het -net zoals onze kat!- netjes op zijn pootjes zou landen. Niet dus, hallo trauma. Met de pup was er gelukkig niks aan de hand, Xia is 12 jaar mogen worden, het was een prachtdier. Maar dit voorval heb ik mezelf opgelegd dat zoiets nooit meer mag gebeuren, dus ik liet baby's liever in de armen van m'n buur.

Bij Floris betrap ik me er nog vaak op dat ik hem gewoon echt niet mag laten vallen. Alsof het zou gebeuren he? Maar bij mij weet je nooit, vroeger liet ik op de speelplaats soms ook ineens mijn brooddoos vallen. Het is een miscommunicatie tussen mijn hersenen en handen, vrees ik. Geen zorgen, ik neem mijn dropje heel stevig vast, altijd.

xx