Iemands held

Nooit eerder zo'n sterk gevoel gehad er voor iemand te moeten zijn. Voor Floris ben ik the one and only (for now, at least). Want er komt een tijd dat de juf mijn plaats zal innemen. En wat later de vrienden én de vriendinnetjes. Maar uiteindelijk zal ik er altijd voor hem zijn. Onvoorwaardelijk.

 

Zaterdag hebben we afscheid genomen van de papa van Tom. 't Heeft me nog feller geraakt dan verwacht. Toen ik een jaar of twaalf was, heb ik mijn papa bijna zelf moeten afgeven. Een zeldzame vorm van longkanker. Hij heeft zijn sacramenten gekregen... en is er uiteindelijk toch door geraakt. Tot op de dag van vandaag besef ik dat dat een wonder is geweest. Hij moet hier blijven.

Voor mij, mijn mama en zus, én Floriske. We hebben nog zoveel te doen. De gedachte alleen al geeft me een krop in de keel. Niemand is onsterfelijk, maar die confrontatie dat het leven verdomme zo eindig en oneerlijk is...

Ik heb er een weekend vol Kleenex opzitten, te pas en te onpas. Maar ik heb die van mij nog. En ik weet dat Tom de zijne voor altijd in zijn hart draagt.

 

#held xx