Van Der Neffe

Hou je vast (want hij kon het niet): Floris is uit mijn bed gevallen. Auw voor ons allebei; ik voel me even mama-af. Dit mag nooit meer gebeuren! En dan is er het verjaardagsfeestje afgelopen weekend. Waar Floris zeker mee naartoe zou gaan, want zijn vriendjes zijn ook daar. Maar hij is al in dromenland, dus ik leg hem rechtstreeks te slapen in het bed van jarige Marthe. Een tweepersoonsbed, zonder randen. Lieve help, ik krijg al een flashback. Ze legt er veel donsdekens en kussens naast; eruit vallen lijkt me nog plezant.

 

En waarom dacht ik dat nu in hemelsnaam? Elk uur ga ik piepen, niks aan de hand. Tot we 's nachts naar huis gaan... Ik open stilletjes de deur, maar zie niemand in het bed?! Mijn blik wijkt af (die seconden in slowmotion) en daar lag hij dan: nààst het bed in die donshoop! Ik storm er op af, maar F-man is rustig aan het knorren. Bram staat achter mij en lacht zich kreupel. Gaat hij nog even zijn hartslag testen ook seg! Oogjes open, kiekeboe geen paniek mama is hier. Fjoew.