Sinterklaas kapoentje

Floris ontdekt de Sint. Eindelijk! Als kind ging ik zelf zo op in het verhaal: urenlang door die reclameboekjes bladeren, dromen over speelgoed, brieven schrijven en argumenteren dat ik heel braaf was geweest. En mijn papa leerde mijn zus en mij maar spreken met twee woorden. 'Ja wie?' En mijn wij antwoordden dan netjes 'Ja, Sinterklaas'... omdat hij dat vroeg en wij ons simpelweg geen vragen stelden. Zucht, naïviteit ten top. We hadden abnormaal veel kriebels in de buik. Enkele weekends op voorhand mochten we onze schoen al eens zetten, om dan 's morgens te zien dat de Leffe op was - dat had de Sint ook wel graag (...)- en de wortels weg. Hij liet dan een snoep of kadootje achter, en wij maar Danku Sinterklaasje zingen. Bakvissen ja.

Het moment dat ik dan ontdekte dat het allemaal niet echt was, voelde ik niks dan ongeloof. Een zwarte dag (interpreteer dat aub niet verkeerd). Mijn ouders draaiden het dan zo dat ik wel nog kadootjes kreeg als ik gewoon bleef meedoen voor mijn kleinere zus. Tactisch alweer zeer sterk, 'Sinterklaas'. Soit, ik kan niet wachten Floris ook zo te zien op gaan in het verhaal. De Sint anno 2013 kan ook wel een glas champagne pruimen, heb ik verstaan. We gaan dat meteen goed doen ;)