Vanmorgen wou Floris zijn schoenen niet aandoen. Niet. En we moeten vertrekken want anders ben ik alweer te laat. Zucht, hij kan het soms zo uithangen... Na zijn hoestsiroop krijgt hij een letterkoekje voor de nasmaak. Hij geeft eentje aan mij, zo lief. Maar al gauw zegt hij dat hij ze niet wil. Ok, terug de kast in. 'Mama, ik wil een sandwich'. Ik geef een sandwich. 'Nee mama, met kaas'. Ik leg er een plak kaas tussen. 'Neeeeee, ik wil alleen kaas'. Ik bijt op mijn tanden en geef hem een stuk kaas. 'Nee, ik moet geen kaas, ik wil een sandwich'. En hij legt de sandwich gewoon ergens neer.

...

Ken je dat van die emmer en die druppel? Voilà: gesnotter in de auto. Even alles eruit, daar gaat mijn laag mascara. Floris is heel stil, hij weet het maar al te goed. Maar wat hij niet weet - en ik wel - is dat we elkaar niet meer zien tot woensdagavond. En dat maakt het eens zo moeilijk. We knuffelen bij de crèche en ik ben weg. Snel naar het werk, afleiding zoeken.
Het is middag, tijd om mijn/zijn sandwich met extra kaas opeten. En deze aardige memo lezen. Bon appetit xx