Op de tribune staan we samen met een kriebel in de buik te wachten tot Floris himself met z'n klasje opkomt. Na een 5-tal dansjes (waarom mogen de kleinsten niet eerst?!) hoor ik achter me plots een strook gehuil die me wel erg bekend in de oren klinkt. En zo zie ik Fje op de arm van de juf met een resem krokodillentranen passeren. Ik doe een spurtje (waarom heb ik hakken aan?) en probeer Floris op alle mogelijke manieren te overtuigen mee te doen: 'Je krijgt een Bumba-ijs. Vier Bumba-ijsjes! En je mag op de ipad, de hele dag. We gaan naar Plopsaland. Euro Disney! Met Mickey en al zijn vriendjes. En ik ga kadootjes kopen. En oh zo fier zijn op jou. Komaan schat, voor mama. Voor al je supporters. Iedereen die kan is hier voor jou, kijk maar. En iedereen zwaait.' Maar hij snikt alleen maar 'Ik wil niet dansen. En ik wil geen staart ik vind dat niet mooi, mama!'. Welkom bij de drie biggetjes is bijna afgelopen en Floris wijst ineens naar de grond: 'Mijn pannekoek!' (gekleurde stip waar hij moest staan). Een lichtpuntje: loop Floris, loop! Draai dan ineens met je poep (al is het maar voor de foto). Net dan stopt de muziek. Applaus. Gedaan. Meteen komt Floris tot rust, het was allemaal wat veel. Ik ga er niet ook meer over spreken. Zijn performances thuis zijn immers om van te snoepen. En om de titel wat te verduidelijken... inderdaad, er was cava en een cocktailbar. Everybody happy ;)