Om de twee weken gaat Floris op zaterdagvoormiddag naar zijn papa tot zondagnamiddag. Onze huidige regeling verloopt gelukkig behoorlijk goed. Maar aangezien iedereen die zaterdagochtend dan thuis in weekendmodus verkeert, is dat altijd een race tegen de tijd. Want Floris is nu eenmaal nooit gehaast. Maar ik sta erop dat hij gewoon klaarstaat met zijn valiesje en selectie speelgoed… zucht. Tot dusver zwaai ik de kleine man dus keer op keer uit in mijn pj’s en een ongelofelijk week hart. Het IS dan al maar voor een dag, ik weet het. Maar toch. Het heeft een vreemd effect op me:
Haast vlak voor elk afscheid pieken Floris en ik namelijk met een emotionele vloedgolf. Hij treuzelt, luistert niet van de eerste keer en haalt àl zijn speelgoed uit om daarna een selectie te maken… Uiteindelijk verschijnt dat kort lontje en loopt het fout. Ik verhef mijn stem, daar wordt Fje instant verdrietig van en hij roept dat dan uit :/ Ik wou dat het anders was, maar het overheerst. We voelen allebei dat er een moment van afscheid volgt en dat maakt ons uiterst prikkelbaar. Gelukkig is de liefde te groot en knuffelen we gauw weer alsof er niets gebeurd is.
Toch bleef het afgelopen zaterdag door mijn hoofd spoken... Floris was nog maar net de deur uit en ik vond al meteen iets om af te geven op Jeroen. Waarom toch he. Hij blijft er gelukkig kalm onder, maar ik voel dat ik mentaal aan het rondspartelen ben. Boos en opgejaagd met ogen die vollopen vlucht ik stiekem weg naar boven. Even stoom afblazen en hopen dat die bui snel overwaait. Maar in volle overgave stoot ik mijn teen regelrecht tegen een plank. Wat gehinkel en auwauwauw, gebeurt wel vaker dus het zal zo wel over zijn. De soort verplaatsing van ‘pijn’ is bij deze dus gebeurd en ik ga weer richting badkamer. Waar ik in de douche precies toch moeilijk water verdraag op dat teentje? Na een dag manken blijkt er een barst in te zitten. Spalken en klaar.
Pff, soms is het toch teen en tander. Mijn Floris, sorry! Liefs van mama Angrybird xx
Subscribe
RSS
