Muziek. In alle mogelijke vormen, mijn papa was guitig met die paplepel. In het weekend ging de volumeknop keer op keer tot 'max' en mijn zus en ik vonden dit doodnormaal. Thuis, in de auto, onderweg naar de familie in de Vlaanders,... wij maar fonetisch meekwelen. Tot op de dag van vandaag ontdek ik nog steeds lapsus linguae waar mijn wangen knalrood van kleuren wanneer ik de echte tekst ontdek (gniffel).
Muziek. Verweven in mijn genen. Geperst in mijn bloed. Ik heb spijt dat ik geen instrument kan spelen, dat ik daar niet ergens min of meer in gepusht ben. Zingen kan ik niet, die ontgoocheling in de lagere school toen de pastoor zijn nieuwe koorelfjes kwam selecteren kwam hard aan. Maar groot gelijk; ik zong ooit liedjes in op mijn cassetterecorder (sorry lezers vanaf de jaren 90 ;)) en dit was Idool in zijn puurste vorm. Dénken dat het mooi klinkt, tot je het zelf hoort. Ik heb er eens goed om gelachen.
In mijn vriendschappen kwam dit ook vaak naar boven. Een 'klik' zat vaak verscholen in muziek; -kennis en -smaak. En zo werd ik ouder en begon ik naar fuiven, concerten en festivals te gaan. Ik kan niet zonder. In mijn eerste 3 maanden na de bevalling heb ik muziek zo hard gemist. De kids vroegen zoveel van me dat rust iets werd van nul decibel. Maar dat was gelukkig maar van tijdelijke aard want ik werd daar niet bepaald gelukkig van. Intussen ben ik weer helemaal mee. Oké, ik geniet nog iets teveel van Bazart live terwijl de rest van de wereld waarschijnlijk een knoert van een roloog geeft omwille van grijsgedraaid. Maar ik heb wat in te halen, quoi.
En zo kom ik tot de laatste dag van het jaar vandaag. Aftellen doe ik met de mooiste tijdloze muziek ter wereld. Jaar na jaar. Ik zou dit zo graag spenderen met mensen die evenzeer zo gebeten zijn door muziek. Gewoon een hele dag luisteren, genieten, meezingen, luchtgitaar en drums en waarom geen saxofoonsolo'tje erbij. Gelijkgestemden. Die ik telkens weer tegen het lijf loop op festivals. Dit jaar moeten missen wegens baby enzo, volgend jaar weer van de partij.
Zodadelijk loopt De Tijdloze op Studio Brussel zowat op z'n einde en ik kan de kriebels in mijn buik niet bedwingen. Het is tijd voor Will zijn allereerste fruitpap en die mag hij ervaren met het goed advies van Oasis (Don't look back in anger). Waarschijnlijk denkt Will 'Ik eet dit asap flink op zodat ze stopt met zingen'. Maar ik geniet. Daarna mag hij boeren op een van mijn alltimefavs, Brothers in Arms van Dire Straits. We blijven dansen en tranen rollen over mijn wangen.
Pearl Jam staat op 1, mooi. Maar zèlf een top 3 insturen lukt me wederom niet. Ik maak lijstjes, vul aan en schrap. Opnieuw en opnieuw. Teveel moois, teveel gevoel, teveel herinneringen. En ik hou ook van al dat nieuws, vaak zoveel dat het voor mijn part al wel in De Tijdloze mag.
Sorry Stubru, ik heb niet bijgedragen tot de uitslag. Maar ik ben wel een van je grootste fans.
Volg mijn hart voor muziek op Pinterest hier