We zetten 2017 in met een uitje naar Durbuy. Het vriest dus voorzie ik een zak vol sjaals, mutsen, handschoenen en reservekledij. Wat een volksverhuis toch altijd, he? Een uurtje later zijn we er al, geen idee dat de Ardennen zo dicht bij huis lagen. We parkeren en wat blijkt... we zijn 'de zak' vergeten. Geen paniek, in de pampertas zitten nog handschoenen van Floris en er is ook een kerstmarkt waar we de nodige zaken eventueel kunnen bijkopen. Keeping it cool here.
Na een heus sneeuwballengevecht en wat gekuier tussen de kraampjes krijgt onze kleinste telg honger. We warmen binnen in een brasserie lekker op terwijl Will op mijn schoot zit met zijn fles melk. Plots voel ik het behoorlijk warm worden down under... Alarm! Jeroen en ik schieten in actie en stellen alles in gereedheid voor Operatie Pamper Verversen. Immers, de dag voordien (eveneens op resto) had Will een accident waarbij alles langs zijn pamper was gelopen. Not again this time... dachten we. Maar helaas, het kwaad was al geschied. Poop everywhere. Ik grijp z'n wippende beentjes maar ze glippen uit mijn handen waardoor de currygele smurrie zich nog verder verspreid. This isn't really happening, is it (#kakaanmijnhand)?! Jeroen en ik proberen met z'n tweeën de schade te beperken, maar het ging te snel. Mijn (ook nog) laatste natte doekjes gebruik ik om Pampermans weer proper te maken. Alleen... zijn reservekleertjes lagen voor één keer in die bewuste tas.... thuis in de gang! Stonden we dan, met ons bloot ventje in al zijn contentement. Intussen komt Floris aan mijn broek trekken om te zeggen dat hij honger heeft. Hij herhaalt het nog zo'n vijf keer, zonder gehoor te geven aan mijn antwoord dat het zo wel zal komen. 'Mama ik heb honger en kan niet meer wachten!' en hoppa... ik schiet uit mijn krammen. Vuurwerk in mijn hoofd, trop is teveel.
Jeroen zegt even te kalmeren en rustig te gaan zitten terwijl hij Will wikkelt in mijn sjaal. Klets! Stoot hij daarmee mijn glas cola om; 20cl in vrije val in de pampertas. Aargh! Ken je dat van die nervous breakdown? Close. Very close...
Maar als sterk koppel moet je kunnen relativeren, vergeven en vergeten en dat kunnen we gelukkig. Zo hebben we ons tripje in alle rust (en ook wel een beetje kou) verdergezet en nog genoten van elkaar en van Durbuy. Wandelen, foto's, centje gooien en een wens doen, pannekoek voor de mannen, glas bubbels voor de mama,... Wat een ongelofelijk gezellig en onvergetelijk stadje ;)
Enkele foto's op IG
Subscribe
RSS
