Gisteren na school springen Floris en ik nog even binnen bij Bart Smit. We staan aan de gezelschapsspelletjes en ik zie een vrouw nogal dicht bij mijn koets staan. Dus ik, semi-paranoide zoals altijd op mijn spullen, verplaats de buggy en kijk verder. Bunny Hop blijkt uitverkocht, maar Knorbal is er nog en die staat bovenaan het rek. Ik stap op het krukje, geef het spel aan Floris en we rijden naar de kassa... waar blijkt dat mijn portefeuille niet meer in mijn tas zit. Ik weet meteen hoe laat het is :(

Op de camerabeelden zien we dat de gesluierde vrouw, die me in de winkel dus al opviel, me duidelijk in het oog had. Ze volgt ons tot achteraan de winkel, ziet mij m'n koets verplaatsen uit zekere argwaan en gaat zo langs achter om uit mijn gezichtsveld. Ze neemt een aantal stripboeken, wacht tot ik me omdraai om het spel uit het rek te nemen en grijpt mijn portefeuille uit mijn tas. Ze wandelt in sneltempo weg terwijl ze mijn portefeuille netjes onder die boeken in haar grote tas laat zakken. Waarschijnlijk tussen andere spullen die haar niet toebehoorden. De boeken legt ze op een schap waar ze passeert en daar gaat ze dan, de vuile dief.

Het besef komt hard, verdorie. Weg geld, bankkaarten, onze paspoorten, m'n rijbewijs en Jeroen zijn Sodexo-kaart. Zo snel is het gebeurd. 'Had ik maar eerst dit en had ik maar dat', begin ik te denken. Maar het zij zo. Gelukkig is het personeel erg behulpzaam en vriendelijk. Ik zit een dik half uur op hun bureau boven te bekomen. Card Stop bellen, alles geblokkeerd. Floris blijft superflink op de schoot zitten van de gerante, kalm en lief vragen stellen over die stoute mevrouw. Zij hadden de dievegge uiteraard nog nooit gezien in hun winkel. En ja, hoe herken je een gesluierde vrouw met normale lichaamsbouw en een zwarte jas? End of story. Ik droog mijn tranen en moet nog richting politiekantoor met Floris waar we anderhalf uur in de wachtzaal zitten en eens zolang in ondervraging. Little F valt in slaap en omstreeks 19u45 mogen we weer vertrekken. De kleine popt wakker en stelt opnieuw de vraag waarom dieven stelen, waarom ze überhaupt bestaan. Gezien ik nog steeds emotioneel aan het vechten ben tegen de situatie, komt hij spontaan met de volgende verklaring af: 'Mama, ik weet iets wat jou weer wat blij kan maken. Ik ga alleen met jou trouwen, mama. Met niemand anders want ik hou het allermeeste van jou.' #smelt
Zo, gelijk had hij wel. Even de situatie in 2 zinnen relativeren, like a boss. Mijn hartedief... juist lieve Flo, de enige dief die wèl goed is.

Bewaren