Floris zijn papa kocht, samen met zijn Playstation, ook een spel voor zoonlief: The Avengers van Lego. Die twee Swijsens in de zetel, ik kan me er al iets bij voorstellen. Dolenthousiast vertelt Floris me er keer op keer over, en ik voel ergens dat ik die stokoude Xbox van lief Jeroen misschien toch maar weer moet bovenhalen. Zo gezegd, zo gedaan. Datzelfde spelletje krijgt hij van nonna voor zijn verjaardag, dus nu kan hij het ook bij ons spelen.

Maar lieve mensen, ik ben daar geen voorstander van. Er is al zoveel: tv, Netflix, smartphone, ipad. Daar kan die kleine van mij al behoorlijk aan gekluisterd zitten.
We besluiten uiteindelijk bij ons thuis de afspraak te maken dat -net als tv etc-  Xbox af en toe kan, alleen als wij goedkeuren. Ik hou er zo van als hij zijn speelgoed bovenhaalt en zijn fantasie de vrije loop laat. Of we naar buiten trekken en wat balletjes trappen. It's all about balance, right?
Soit. Jeroen speelt op zijn beurt ook al wel eens mee, uit nieuwsgierigheid én uiteraard door het effect wat zo'n ding heeft op mannen (lees: in een oogwenk verslaafd). Wat blijkt nu? Captain Flomerica gidst Jeroen als een pro door het spel; hij kent er werkelijk àlles van. Confronterend, ik wist eerst niet wat ik zag. Hij heeft al goed geoefend bij papa... en daar kan ik niet veel op zeggen. Natuurlijk heb ik het al lachend eens aangehaald en gepolst hoeveel hij effectief speelt, maar daar houdt het dan ook op. Want bij iedere thuis gelden er regels, dat hoort zo.
Ik ben al blij dat Floris in beide gevallen een warme en liefdevolle thuis heeft, met stabiele relaties. Bij 'de wissel' moet hij zijn knop omdraaien en ik heb er alle begrip voor dat dat niet altijd even makkelijk is en zal blijven. Hashtag co-ouderschap, voilà ")

en #HULKSMASH!