Zaterdag krijg ik bericht dat Floris zijn eerste ervaring met paragliding een feit is. Fier dat ik ben! En jà, dan sluipt ongevraagd die lastige 'Was ik er maar bij' in mijn gedachten, en de 'Verdorie zo jammer dat ik dit moet missen'. Maar het belangrijkste is dat hij dit kan meepikken en zich amuseert. It shows :) Ik weet intussen heus wel dat ik zijn eerste keren niet allemaal kan meemaken. Zo bleek vorige zomer in de speeltuin dat hij de deathride al had gedaan. Owkay... even slikken en doorgaan. En vooral positief bekijken, wie weet kan hij volgende week fietsen zonder wieltjes. Het hoort er nu eenmaal bij, en dat geldt wederzijds. Dit weekend mag ik trouwens eens zwaaien van op de wei naar zoonlief in de VIP-area van Pukkelpop. Zo gaat dat dan, want papa neemt hem mee. En dat is helemaal goed, het voelt alleen zo... mja.
Het leven zoals het is: co-ouderschap. Waarin we zoveel mogelijk streven naar het geluk van onze kleinste grote vriend. Have fun in Rhodos, lieverd!
Foto: Floris omringd door Katerine en omi; in goeie vleugels
Dikke kus xx
Ik zag deze foto al op Instagram voorbij komen en ik dacht stiekem "hoe zou ze zich voelen als ze deze foto" ziet. Ik dacht misschien is ze kwaad dat ze hem dit laten doen. Ofwel is ze teleurgesteld dat ze er niet bij is. Ofwel... ofwel... ofwel... Maar het enige wat je kan doen is dit posi bekijken want voor je het weet zit je in een conflict én daar hebben onze kids geen boodschap aan. Een dikke pluim voor je positiviteit, meis! En blijf denken aan alle ervaringen die Floris opdoet door jullie co-ouderschap. Dit komt zijn flexibiliteit later sowieso ten goede.
x
Nele Meykever