Iedereen die me afgelopen vrijdag aan de kassa zag staan, wist hoe laat het was: het early Easter weekend stond voor de deur. Want volgend weekend is Floris bij zijn papa, dus organiseren we het een weekje eerder. Ja, mensen-met-vooroordelen-over-co-ouderschap, Floris viert twee keer Pasen...

Op zaterdagochtend om 06u30 ging ik gauw alles verstoppen in de tuin, de mannen waren toch nog in dromenland. Op een chocolade ei na lag alles op z'n plaats, en net dan zie ik Miniman me aanstaren bij de schuifdeur. Gelukkig wist ik me er met een twist uit te praten en hij had het niet in de mot. Fjoew!  

Wanneer Paasmaandag op zondag valt…
Zondagmorgen werden we dan verwacht op de Paasbrunch bij mijn ouders. Ook daar onderging Flo de kriebels van pakjes en chocolade zoeken. Heerlijk. Alles lag ingepakt op zijn speeltafel verzameld en ik vroeg hem eerst zijn Paasversje voor te dragen. Had ie immers de hele week geoefend. Maar hij weigerde. We onderhandelden en hij verzocht dan iedereen om in de living te gaan zitten. De knorrende magen lieten van zich horen, maar verhuisden beleefd voor het 6-regel-rijmpje van Floris. Het kwam er gewoonweg niet uit! Hij zei dat hij verlegen was, probeerde ons nog naar een andere ruimte te loodsen, wou toch nog onderhandelen om dat versje te zeggen nà het kadootjes openen,… maar daar gaf ik niet aan toe. Yes I can, dacht ik. Even dat versje en klaar? No, nay, never... Ik dreigde de presentjes in zijn klas uit te delen tenzij hij z'n performance toch zou doen. Geen discussie meer.
Well guess again. Uiteindelijk gingen we na veel tranen maar aan tafel en voelde ik me ontzettend slecht. Het leek immers alsof ik nu zijn pakjesavontuur verpest had. Met support van de familie bleef ik toch consequent het komende uur, ook al hij hield zijn njet aan. Vermoeiend…

Na een XL-brunch inclusief craving van een resem Paasfiguurtjes kreeg ik hem uiteindelijk zover, weliswaar van achter de gordijnen en in een redelijk snel tempo. Zucht… goed genoeg. Ik toverde de kado's weer tevoorschijn en wou dit zo snel mogelijk vergeten.

Eenmaal weer thuis was ik leeg. De brunch was heel gezellig, begrijp me aub niet verkeerd. Maar die onderhandelingsmarathon met m'n kleuter eiste z'n tol. Miniman vleide zich tegen me aan en stopte me lieve woordjes toe. Hij voelde maar al te goed dat mam's bobijn op was. Jeroen nam hem 's avonds mee om frietjes te gaan halen, zo lief. Bleek dat de kleinste man bij het buitenkomen onderuit was gegaan: knie- en handjepijn. Van emotie bij het binnenkomen en het te vertellen aan me gaf hij ook alles over op de mat en vloer. Die indringende frietgeur erbij… adieu eetlust. We ruimden alles snel op, Floris nam een slok van zijn -quote– magische water en voelde zich weer kipnuggetlekker. Zelf moest ik toch even resetten in mijn hoofd. Bewogen dagje. Uiteindelijk lagen we alledrie voldaan (lees: frietcoma) in de zetel ons weekend af te sluiten.
"Hoe was jouw weekend?", vragen ze me dan vanmorgen. "Goed, goed". 

 Nobody said it was easy xx