Op zaterdagmiddag naar Ikea. Deze keer maak ik er ook een uitje van voor Floris, want hij is klaar voor Kinderland: ballenbad, speelgoed, andere kindjes,… (jammer van die maximumleeftijd :D)

Na de balletjesmaaltijd - wat al een feestje in de mond is op zich - gaan we hem aanmelden aan de balie. Maar daar staat op een A4'tje dat er geen plaats is in het speelparadijs. Nog voor ik een vraag kan stellen, wijst de dame achter de balie al naar de wachtrij. Hoe ga ik dit uitleggen? Met dat götballerbad in zijn buik zijn onderhandelingen met snoep of ijs niet aan de orde. De karren blijken ook allemaal in gebruik, maar Jeroen weet eentje te veroveren (lees: lege geparkeerde kar aan het resto, sorry but no sorry). We leggen onze jassen erin, laten F-man een knuffel kiezen en zetten hem erin als een pasha mét iphone. Missie geslaagd. Ik beloof hem een tweede poging bij de speeltuin wanneer we de bovenverdieping rond zijn. Helaas... Floris zijn ontgoochelde snoet speelt op mijn gemoed. Lang leve de circustent in het vizier. Had hij nog tegoed met mijn mislukte DIY tipi, remember?

Altijd leuk, Ikea'en. De mannen sluiten af met een ijs en hotdog. En ik rij blij met een volle kar buiten, hoewel ik niet gek veel nodig had. Herkenbaar? Grijns.
Er is –natuurlijk- één item dat ik gekocht heb waaraan iets ontbreekt. Conclusie: ik moet terug richting geel-blauw. Zou ik het opnieuw wagen met miniman?