Floris kent geen haast. Fijn zo, jongen. Maar mama helaas wel. Zo ook vanmorgen onderweg naar school. Natuurlijk slaat de vuilniswagen voor me in terwijl ik de straat opsteek. Hij besluit een tussenstop te maken zodat ik net nog op het kruispunt sta. Ik ga hem voorbijsteken, kwestie van het ochtendverkeer niet te hinderen. Maar wanneer ik in de helft van mijn inhaalmaneuver ben, gaat hij weer rijden. Doe hij dit nu expres? Ik wacht tot hij weer voor me rijdt, grmbl, ik had me beter geparkeerd en tevoet gegaan. Soit. Tien meter verder stopt ie alweer. Zo gaat dat met die wagens he. En ik wil hem nu deze keer voorgoed voorbij, anders ben ik pas tegen de middag op mijn werk. Maar blijkt dat hij niet stopt om zakken op te halen, maar een auto die van rechts komt (en die ik niet kan zien) door te laten. AARGH! Sta ik alwéér in spookrijderstijl naast die olifant. De bestuurder draait zijn raam open en purkt zijn wijsvinger tegen zijn voorhoofd. Jàjà, I get it. Waarom ik? Waarom als ik gehaast ben? En waarom als Floris erbij is? Die me dan vraagt waarom ik zo van Aargh doe. 

  

#keepcalm #Murphysbestie