Slik!

De Ring van Antwerpen zal ik niet snel vergeten...

Gisteren reed ik met mijn mama en Floris terug naar huis van een dagje aan zee. Miniman krijgt stukjes sandwich want we zijn nog niet thuis en zijn maag knort. Tot hij zich plots verslikt! Ik zit aan het stuur dus mijn mama klikt haar gordel los, draait zich op de zetel en probeert het stuk brood met haar vinger uit zijn mond te halen. Het lukt, weliswaar wat bruut maar dat kon niet anders. Floris begint te huilen, dat is normaal. Maar aan zijn volume te horen zat er precies nog sandwich vast. Ze maakt hem los in zijn maxicosi en probeert hem naar voor te halen. Mijn peuter is zowaar aan het stikken en ik kan helemaal niets doen: het regent heel hard, er is druk verkeer op de ring want SHM speelt in het Sportpaleis en er is géén pechstrook. Ik moet op de baan letten en zoek angstvallig naar een plek om te stoppen. Uit mijn ooghoeken zie ik dat mama in de hoogste staat van paraatheid is en opnieuw instinctief handelt*. Al hoestend geeft hij wat er nog vastzat over. Het kleintje huilt zo hard, enerzijds van het verschieten en anderzijds van de pijn. Maar het is eruit, fjuuw. Plankgas naar het tankstation in Ranst. Rechter rijvak met rood kruis, hou die baan vrij voor mij! Floris heb ik bij mij vooraan op de zetel genomen (met gordel, ik weet dat het eigenlijk niet mag) en hij is stilletjes bekomen.

Wat heb ik vandaag geleerd? Geen eten in de auto, zeker niet als ik alleen met Floris op stap ben. De schrik van mijn leven, de slik van zijn leven. En ondertussen loopt ie weer gezellig rond terwijl ik dit neerpen. Eind goed.

*Mijn mama heeft me vroeger ook eens gered terwijl ik me verslikt had. Ik werd zo blauw als smurfin, gelukkig had ze het door want ik kreeg niets meer gezegd. Ach ja, dankzij haar stevige Heimlich kan ik het nog vertellen. Wat heb ik nog geleerd? Mama's zijn heldinnen. Al goed!