Het boek van Ruspje Nooitgenoeg kocht ik ooit op een beurs toen ik net zwanger was. Zo schattig met die pluchen rups erbij, en blijkbaar een klassieker. Wel, voor Floris is die rups misschien eerder een lintworm. Hij eet veel, gelukkig ook gezond en stopt hij als hij voldaan is. Billie Turf hoeft nu ook weer niet. Maar gisterenavond tijdens ons supermarktuitje wist ik het toch even niet meer. Naar goeie gewoonte cruisen we eerst richting charcuterie waar hij het welbefaamde 'vleesje' krijgt (zie blogpost Yes please dd 17/12/2012). Mijn 100g salami (hahaha nee, kippewit in mijn geval) is nog niet ingepakt of het rolletje boterhamworst is al op. Ik lach zijn opmerking weg en we gaan verder shoppen.

Maar ondertussen maakt hij ook de hele fruitafdeling erop attent dat zijn vleesje op is. En dat het naar meer smaakt. Oké, dramaqueen. Ik weet dat je na de crèche altijd een hongertje hebt. Thuis krijg je altijd wat 'tapas' :) een stukje kaas, hesp, een schijf salami of -ach ja- Plopworst. En dan een half uur later de avondfles. Dus nu in de winkel verwacht je natuurlijk een tweede plat van Rosita. Ik begrijp je wel, en besluit mijn boodschappenlijst verder relaxed af te ronden. Even later overhandigt Floris apetrots de plastic zak met een enkele kruimel sandwich aan de kassierster. Everybody happy.