Elke keer opnieuw. Uit het niets. Ik haat het zo hard. Dan word ik ineens stiller. Afwezig. En ik besef het zelf niet, da's nog het ergste: die klop van de hamer als ik weer eens een fantastisch weekend met Floris heb gespendeerd. En jà, het slijt wel.

Bedankt J om zoveel begrip te hebben. De film alleen uitkijken omdat ik indommel in bed naast mijn kleinere held. Coldplay verwoordt het juist (klik voor een streep muziektherapie). Ik eindig uiteindelijk met een hoopje Kleenex en maandagmorgen kan ik dan wel weer zonder verpinken afscheid nemen.

Het is iets vreemds, meneer. Co-ouderschap, zoals ik al zei, wij doen dat fantastisch goed. Maar aan alle mooie liedjes komt een eind.