Geef me een kluns

Floris wil niet gaan slapen. Even doorbijten, mama. Hij kalmeert zo wel weer. Not.
Tegenspartelen, huilen, 'mama' roepen op alle mogelijke manieren en intonaties... ik ga tot twee keer terug en probeer hem in z'n nestje te kalmeren. Dat lukt, tot ie weer dat bed in moet. Aangezien ik alleen thuis ben, is er geen wissel van de wacht. Dus ik besluit van mijn hart een steen te maken en naar beneden te gaan. De babyfoon... die zet ik niet uit, dat durf ik niet. Want net dan zou er maar eens iets moeten gebeuren. Pff. Hij wordt niet stil en het duurt allemaal zo lang.

Wel, ik ben gezegend met hele straffe batterijen; energie voor een heel leger. Maar dit, dit is mijn Kryptonite. Echt waar, lieve mensen, ik kan dit nu even niet hebben. K. Lui zou zeggen: ik word daar zo moe van. Ik heb de laatste nachten wel weinig slaap gevat, heeft er vast ook wel mee te maken. Soit, ik ga naar boven en neem hem uit bed. Alsof de mute-knop ineens werkt. We leggen ons lepeltje in mijn bed. 'Mama', zegt hij zachtjes en ik voel er zijn glimlach bij. Happiness. Floris dommelt in en ik wil me draaien. Maar nee hoor, Kluns stoot haar hoofd, hard. De knal wekt Floris en daar gaat mijn laatste streepje energie. Tranen, maar niet bij the F-man.

 

Remember Mom-of-the-year on Facebook? Not me, I tell you. Floris draait zich en parkeert zijn snoet tegen die van mij. 'Nat'. Inderdaad, zoon. En dan gaat hij met z'n handje over mijn wangen. 'Aai, mama'. Hij geeft me een kus. All is good. *Charging*