And here I am again. Op 3 januari mijn kerstboom alweer aan het afbreken, en zo hard aan het refelecteren. Hij staat van begin december wegens... wel ja. Maar die heerlijke echte boom is niet gemaakt om langer dan een maand binnen in een pot met water te staan. Ik denk evenzeer dat hij meer rust en kalmte gewoon is, dus sorry lieve den. Je mag weer naar buiten, en wij hebben plots 1000 lichtjes minder in huis. Mijn bedenking tijdens het uithalen van de versiering was weer truly, madly, deeply. Ik had er téveel in hangen. Elk jaar triggert er mij iets leuks of koopt mijn verloofde een handvol foute hangers voor een belachelijk duur bedrag waar hij aan de kassa niet meer voor durft weg te wandelen. Enfin, bo(o)m-vol dus. Wetende dat we onze eerste kerstboom per ongeluk te groot hadden gekocht, en een fijne plaats bij mijn zus hebben kunnen geven omdat zij wél de ruimte heeft. We kampen namelijk al een tijdje met twijfels over ons huis. Het is simpelweg klein maar oh zo fijn. We hebben zo'n leuke thuis, pal in de stad, met parkings en een tuintje. Alles heerlijk mooi afgewerkt, in een rustig doodlopend straatje waar haast niemand van af weet. Maar soms, oh soms. Dan hunkeren we naar ruimte. Plaats om mooie stukken tot hun recht te laten komen. Om zèlf tot rust te komen. En ja natuurlijk, ook om rommel -in a way- toe te laten #ilovebrihang Ik ben helaas te OCD om dit toe te laten, dus het is een dagelijkse opgave om te zorgen dat ik rust in mijn hoofd krijg. Enfin, na alweer een jaar Immoweb stalken blijkt dat we, net als zoveel jarentachtigers, op zoek zijn naar een speld in een hooiberg. Na slechts enkele huisbezoeken werden we steeds weer geconfronteerd met het feit dat het niet niet voldoet of financieel haalbaar is. En niets kan dan uiteindelijk tippen aan onze Sterrestraat. De kinderen zijn het hier gewoon, en klagen eigenlijk niet. Het zijn wij. Wij willen groter, ruimer, anders. Het is de ziekte van de tijd. Want we hebben het zo verdomd goed. We zijn gezond. Hebben jobs. Familie en de beste vrienden. 2020 was een speciaal jaar. We reflecteren over onze voornemens, elk op onze manier. Maar het is allemaal zo relatief... Ik toast op een gelukkiger nieuw jaar. En ik hoop op een tijd-zoals-het-was. Maar gaat dat ooit nog zo zijn? We doen maar ons best, echt wel. Deze week haal ik mij wandelschoenen in de solden. Lees je goed, ja. En zal ik nooit dragen op festivals, nevah!
Subscribe
RSS
