Niets is wat het lijkt

Er is een nieuwe foto nodig voor Jet. Floris is ondertussen bijna een jaartje ouder, it shows.

Maar wat een moeilijke opdracht alweer: hem laten lachen naar het vogeltje. Volgens mij ziet hij eerder een angry bird; het vlot gewoonweg niet als hij officieel moet lachen. De fotograaf probeert z'n aandacht te vestigen met Musti-taal, maar minimodel heeft er geen zin in.

Ik ga hem hem een kwartier in de lucht gooien, dat geeft gegarandeerd schaterlachen. Let wel, ik moet hem -uiteraard- ook telkens opvangen, zorgen dat we allebei naar de camera kijken én proberen er zelf fatsoenlijk op te staan tijdens mijn workout onder die warme spots... Mama ziet me worstelen en springt bij met gekke moves die ze dan ook nog eens zo dicht mogelijk bij de fotograaf moet doen (anders kijkt hij niet in de camera, aargh). Net als de eerste zweetdruppel dreigt te verschijnen, besluit Floris me te plezieren en lost een glimlach. 'Dit is 'm!', aldus de fotograaf. Nu is niet het moment om kritisch te zijn, Lo. De foto ziet er oké uit, alsof we spontaan en snel even geposeerd hebben. I wish :)