Floris is een fiere grote broer. Tot op de dag van vandaag hebben we nog geen jaloezie ondervonden, wat ik eerlijk gezegd wél verwacht had. Hij is zo zorgzaam en doet niets liever dan baby Will te laten lachen. Allemaal erg leuk, maar er is ook een keerzijde...
Ongeveer halfweg mijn zwangerschap wilde Floris plots niet meer bij zijn papa slapen. Wetende dat dit in ons geval slechts twee dagen is op twee weken, deed geen deugd voor zijn papa en Katerine. Maar ook omi en opi kregen een njet, terwijl hij daar normaalgezien zo graag blijft logeren. Het argument van de kleine man was het volgende: 'Ik heb ook in mama's buik heeft gewoond en vond het daar heel fijn'. Ow-kayyy... wat betekent dat allemaal? We gaan er zo goed mogelijk mee om en forceren niets. Dankzij onze goede verstandhouding verloopt dit allemaal vlotjes en gaan ervan uit dat deze fase wel weer overwaait.
Intussen is Will bijna 4 maanden en kunnen we de keren dat Floris niet thuis heeft geslapen op een hand tellen. Floris kampt namelijk met een zekere angst dat wanneer hij niet bij ons is, we hem gaan vergeten. Lees: dan is Will alleen bij mama en oh wee...
Mijn hart breekt, want ik begrijp zijn kinderlogica na 5,5 jaar wel behoorlijk goed. Hoe hard ik ook mijn best doe ze allebei evenveel kusjes en knuffels te geven, evenveel lieve woorden (Floris zelfs nog meer)... hij staat nog steeds twijfelachtig tegenover elders te slapen. En dat is niet leuk voor 'de anderen'. Ik wou dat ik er iets aan kon doen, en geloof wel dat dit gaat wegebben. Maar in the meantime zitten we dus met deze situatie. Dat ze het maar goed in hun oren knopen, mijn mannekes (foto).
Hoe reageert jouw kiddo op (de komst van) zijn of haar plusbroer of -zus?
Subscribe
RSS
